Piep...

ik ben er nog...

Maar in deze donkere winterdagen die dan ook nog extra druk worden door allerhande feestelijkheden is het maar een heel zwak 'piepje'...

Ik probeer de feestdagen te overleven door:

- Kapoenie toch zoveel mogelijk naar de crèche te brengen.
- mijn dieet thuis zoveel mogelijk te volgen. Tijdens feestelijkheden buitenshuis is dat veel moeilijker, vandaar...
- geen andere dingen onder handen te nemen dan de strict nodige: plezierige dingen zoals naaien, bakken en dergelijke verdwijnen volledig naar de achtergrond.
- met Manlief af te wisselen in de 'ochtendshift': Kapoenie is namelijk meestal wakker rond een uur of 7. Door af te wisselen kan je om de 2 dagen een beetje langer blijven liggen.
- een warmtepleister op mijn rug te plakken 's nachts. Ik heb er 2 weken geleden enkele gekocht in de Wibra en die zijn echt redelijk goed: ze blijven lang plakken en blijven ook meer dan 12 uur warm, joepie!
- even door te bijten en uit te kijken naar volgende week: feesten gedaan, Manlief terug aan het werk (versta me niet verkeerd, ik geniet van de tijd samen maar het is toch ook extra vermoeiend) en Kapoenie weer volgens zijn gewone ritme naar de crèche.

Verzamelde verhuistips

Binnenkort gaan we dus echt verhuizen. De datum staat nog steeds niet 100 % vast maar ergens halverwege januari pakken wij hier ons boeltje en verhuizen we. Ondertussen sprokkel ik tips allerhande. Van het net, van reeds verhuisde vrienden, van onze poetsvrouw...

Dit heb ik ondertussen verzameld qua tips (sommigen zijn echt héél evident hoor, ik vind hier geen warm water uit ;-)):

- alle dozen goed labelen en vermelden naar welke kamer in het nieuwe huis ze moeten.
- hangkleren niet in tassen stoppen maar ze in een groot laken wikkelen en zo snel mogelijk terug omhoog hangen in de kleerkast ter plekke. Zo moet je niet alles opnieuw strijken.
- spotjes en andere verlichting kuisen vooraleer je ze in het nieuwe huis weer ophangt.
- glazen niet in krantenpapier wikkelen (want dan moet je ze achteraf allemaal weer afwassen) maar in (oude) sokken stoppen.
- borden niet tussen krantenpapier stoppen (idem) maar er keukenrol tussen steken. Het gebruikte keukenpapier kan je achteraf altijd recycleren.
- 1 noodpakket (waar je alles meteen bij de hand hebt wat je de eerste momenten nodig hebt) maken alsof je op vakantie vertrekt.
- in het nieuwe huis keuken en badkamer als eerste in orde maken (nodige schilderwerken doen en zo).

Dit wat betreft de verhuistips. Als grote CVS-tip kan ik er nog aan toevoegen dat één kast per dag 'uitmesten' nu in de winter zelfs nog te veel is. Manlief en ik hebben afgesproken dat ik doe zoveel ik kan. Alles wat ik al kan doen, hoeft hij niet meer te doen als de grote inpak aangebroken is. Het grote idee erachter is dat ik nu vooral aan mezelf en mijn rust moet denken want dat ik er nog moet zijn voor Kapoenie en Manlief en dat ik de verhuis vooral heelhuids moet doorkomen. Niet te veel willen doen dus :-S.

Men is ons niet vergeten...

Lees het opiniestuk van John Crombez in De Morgen van vandaag.

Verhuizen en doseren, kan dat wel?

De verhuis komt stilletjes dichterbij. Een echte datum hebben we nog steeds niet maar het ziet er sterk naar uit dat het ergens in de 2-de helft van januari zal gebeuren. Voorlopig kunnen we dus nog niet echt veel doen, tenzij we nog anderhalve maand tussen de dozen zouden willen leven en dat lijkt ons nu ook niet echt een goed idee.

En toch wil ik niet stilzitten. Ondertussen hebben enkele vrienden al aangeboden om te komen helpen verhuizen. Heel lief natuurlijk en ik apprecieer echt die geste. Maar ergens wringt het toch wel een beetje. Anderen zomaar in jouw spullen zien rommelen, nee dat is niks voor mij. Alles dan maar zelf doen? Sja, dat is bijna onmogelijk als je CVS hebt hè.

Dus zocht ik naar een tussenoplossing...

Als er vrienden willen komen helpen, dan neem ik dat aanbod graag aan. De bedoeling is dat ik op voorhand al veel spullen sorteer (in de vuilbak kieper) en bij elkaar zet zodat het verhuisteam zelf niet al te veel moet nadenken. Alleen in dozen steken en verhuizen. Allé, dat is toch het idee... :-)

En zo begon ik vandaag een beetje in de keuken te rommelen. Onze huidige keuken is redelijk klein, maar zit toch vol rommel (herkenbaar?) dat in ons nieuwe huis niet in de keuken zal gestockeerd worden. Heb ik vandaag eerst en vooral een deel in de vuilzak gekieperd en vervolgens een beetje gesorteerd naar welke kamer de spullen in ons nieuwe huis moeten. En labels gehangen (zoals 'naar hobbykamer') zodat de verhuizer in kwestie (vriend, Manlief, iemand van een verhuisfirma of zelfs ikzelf) meteen weet waar naartoe.

Na 2 kasten te hebben uitgeruimd, besloot ik braafjes te gaan rusten. Ik dacht dat ik daarmee een goed ritme had. Maar blijkbaar waren die 2 (grote) kasten eigenlijk al te veel. Heb voor de rest van de middag niet veel meer gedaan dan in de zetel gelegen en tv gekeken. En een beetje depri wezen zijn dat ik echt niet veel kan verzetten... Zucht...

Ik zal dus elke dag één kast moeten aanpakken en niet meer, wil ik tegen de verhuis nog een beetje fut hebben en wil ik alle kasten uitgerommeld hebben tegen dan. Leuk is anders, maar we gaan ervoor! We houden ons recht met het héérlijke idee dat we komende lente en zomer in onze eigen tuin kunnen zitten en dat Kapoenie lekker veel plaats gaat hebben om te spelen en te ravotten...

Amandelcupcakes

Mijn queeste naar baksels die passen in mijn suiker-, lactose-, fructose-, en tarwevrij dieet gaat naarstig verder. Met ups en downs want er belanden nog regelmatig gebakken dingen in de vuilbak.
Maar niet zo met mijn amandelcakejes die ik gisteren bakte!!

Ik ben een marsepeinmens. Als kind al was ik er verzot op. Later ontdekte ik bokkenpootjes, frangipanne, amaretto (sja, nu lijk ik wel een alcoholieker, maar de keren dat ik daar al van genipt heb, kan ik nog steeds op mijn 2 handen tellen hoor), en zelfs badschuim met amandel. En nu zéér recent (omdat ik nu veel aandachtiger rondkijk in supermarkten) amandelessence. Mijn oogjes begonnen meteen te blinken, mijn hersentjes begonnen meteen plannen te maken...

Me baserend op wat ik in huis had en op een simpel cupcakes-recept, kwam ik tot hetvolgende recept:


Benodigdheden:
-110 gr boter
- 30 gr tagatesse
- 2 eieren
- 75 gr bloem * (later meer daarover)
- 15 gr amandelpoeder
- 1 koffielepel bakpoeder
- 1 koffielepel amandelessence (mag zelfs iets minder zijn)


Bereiding:
- Smelt de boter gedurende een half minuutje in de microgolf.
- Voeg tagatesse en eieren toe en mix tot een homogeen mengsel.
- Voeg de bloem, het amandelpoeder en het bakpoeder en amandelessence toe. Mixen.

- Zet muffinvormpjes in een cupcakeplaat. Je zal ongeveer zo'n 6-tal cupcakes hebben. Vul de vormpjes tot ongeveer 2/3. Bak gedurende een dikke 25 minuten in een oven die opgewarmd is tot ongeveer 140°C. **

- Om te vermijden dat de cakejes inzakken als een pudding moet je ze na het bakken zéér geleidelijk aan uit de warmte halen. Zelf zet ik eerst de over af. Na enkele minuten zet ik de ovendeur 'tegen'. Enkele minuten later zet ik de deur helemaal open. En toen ging het bij mij mis :-(. Mijn cupcakes die een mooie bol vormden, zakten toch helemaal in elkaar. Waarschijnlijk ben ik toch een beetje te snel geweest?
Maakt niet echt uit, ze zijn héérlijk van smaak. Met als enige nadeel dus dat je er moeilijk vanaf kan blijven :-)...


Smakelijk!!


PS: Enkele opmerkingen:
* mijn laatste baksels (allemaal cake, want koekjes lijken door het gebrek aan gluten meteen uit elkaar te vallen, daar zoek ik dus nog een oplossing voor) heb ik allemaal bereid met bloem van de Aveve, ook wel 'Den Boerenbond' genoemd hier in de streek. Ik gebruik de 2-de soort (coelidiet).
Nadelen:
- Het is eigenlijk een broodmix en dat kan je een beetje merken aan de structuur van je cake.
- Er zit maïs (en dus fructose) in, maar ik lijk er toch niet echt op te reageren.
- Koekjes ermee bakken lukt voorlopig echt niet: ze zijn zó bros dat ze meteen uit elkaar vallen.

Voordelen:
- Het is de eerste gluten- (tarwe-)vrije bloem die lekker smaakt in baksels!


** Op de verpakking van Tagatesse staat dat je maximum op 160° mag bakken, want dat anders je baksels donker kleuren. Mijn ervaring (of mijn oven) zegt dat je best zelfs maar op 140° bakt. Je baktijd wordt dan wel wat langer en dat moet je zelf een beetje uitzoeken...

Twiedel twiedel twiedel twiet...

... ik ben een kanariepiet... ;-)

Enkele weken geleden vertelde een Vriendin me over chiazaad. Ze had ervan gehoord van een tante van haar man. Kortom, al ne flinken via-via. Die tante zou ook nogal veel last hebben van vermoeidheid en had nu een klein wondermiddeltje ontdekt. Chiazaad dus. Ze at er elke morgen 2 eetlepels van en voelde zich echt minder moe...

Zulke wonderverhalen, ik moet er eigenlijk altijd een beetje mee lachen. Maar ergens begin ik dan toch ook een beetje naief te dromen. Wat als het écht iets zou helpen? 2 eetlepeltjes en je voelt je beter? Dat zou toch fantastisch zijn?!

Ik begon te zoeken naar het zaad. In natuurwinkels, op de markt, voorlopig niet te vinden. Maar toen kreeg ik vorige week de nieuwsbrief van de Bioplanet dat ze chiazaad nu ook in hun assortiment hebben. Sja, nu zou ik het toch ook wel eens willen proberen hè.

Eergisteren ben ik ermee begonnen. Ik voegde wat zaad toe aan mijn (havermout)pap. Je proeft het niet echt, het ziet er alleen niet uit, die zwarte korreltjes in je pap. Vandaag had ik (in verhouding tot de laatste weken) een goeie dag maar ik vraag me toch sterk af of dat nu echt komt door het vogelzaad :-).

Ik houd in elk geval nog even vol (al zeker tot mijn pot op is) en houd jullie verder op de hoogte...

Meer info over chiazaad (en CVS) vind je op:

http://www.chiazaden.nl/

http://jessevandervelde.com/de-voordelen-van-chia-zaden/

http://www.mecvs.net/Forum-printview-t-6825-start-0.html

Windstil...

Het is een beetje stilletjes op mijn blog, héél stilletjes zelfs.

En dat komt omdat het ook héél stilletjes is in mijn lijf. De gekende winterstilte... Ik sta een beetje op modus 'overleven'. Sorry...

Boterhammetje!

Sinds ik op mijn voedsel-intoleranties-dieet sta (geen tarwe, suiker/fructose en lactose of toch zo weinig mogelijk), eet ik zo goed als nooit meer brood. Nooit gedacht dat ik het zou missen, maar toch, na een half jaar rijstpap, rijstgriesmeelpap en Rice Krispies komen die mijn oren uit en snak ik soms naar een lekkere boterham met een schelleke jonge kaas (bestaat ook in lactosevrije variant gelukkig).

En toen zag ik per toeval enkele maanden geleden dat SOS Piet een dame uit de nood ging helpen die glutenvrij brood wilde bakken. Zelf heb ik geen probleem met gluten, maar wie glutenvrij zegt, zegt vaak eigenlijk ook tarwevrij. Het zag er poepsimpel uit en dus wilde ik het ooit zeker eens proberen. Gisteren was ooit :-).

Ik gebruikte de halve hoeveelheden en verving de maïsbloem door gerstebloem. In maïs zit namelijk veel fructose en dus probeer ik dat ook wat te vermijden. SOS Piet legde uit dat de maïs ervoor zou zorgen dat het deeg beter zou 'plakken' (de gluten vervangen dus). Aangezien ik geen probleem heb met gluten maar wel met tarwe, nam ik gerstemeel. Daarin zouden namelijk ook gluten zitten.

Soit, ik heb dus brood gebakken. Het had meer moeten rijzen (het lauwe water dat ik gebruikte, was waarschijnlijk te koud) en ik had iets minder zout moeten gebruiken, maar verder is het een geslaagd experiment. We proberen naarstig verder.

En die eerste boterham? Die belegde ik met suikervrije choco... Héérlijk!!

Koude nachten

De nachten zijn plots veel kouder geworden en dat heb ik geweten! Dus worden alle middelen bovengehaald om mijn arme lijf warm te maken / houden:
- het alomtegenwoordige kersenpitje natuurlijk
- flanellen lakens (geeft echt waar een verschil!)
- indien mogelijk een sponsen pyjama. Hier thuis alleen te vinden in het versleten Manlief-model. Ik zie eruit als een teletubbie maar als ik het zo warm genoeg heb, kan me dat écht niets schelen, nà!
- last but not least: het voorverwarmen van het bed: Manlief kruipt enkele minuutjes eerder in bed en verwarmt mijn plaatsje al. Dat is echt de hemel op aarde, in een warm bed kunnen kruipen!

Dankjewel lieve schat :-)...

Zon!

Vandaag weer de daad bij het beloofde woord gevoegd en een wandelingetje in de zon gemaakt. Zalig. Geeft weer een klein opkikkertje.
En als we Sabine en Frank mogen geloven, moesten we er vandaag wel van profiteren want er staan ons enkele zeer natte en donkere dagen te wachten...

Stress...

Binnenkort gaan we met z'n allen verhuizen. Dat wil zeggen Manlief, Kapoenie, de 2 poezies en ikzelf natuurlijk. Manlief en ik hebben namelijk een huis gekocht met een tuintje en een boompje en laten dit huisje (aka rij-villa, wegens 1 badkamer per slaapkamer, één dus) met melancholie achter.

Maar voor het zover is, moest er veel gestressed worden:

- een huis zoeken (3 jaar alstublieft)
- dit huisje verkopen (immo over de vloer, bezoekers over de vloer, ge zijt niet meer thuis in uw eigen kot)
- lening zoeken
- paperasserij (zucht)

En het is nog niet gedaan natuurlijk. Het ergste moet nog komen: de verhuis zelf. We zijn er nog niet echt uit hoe we dat CVS-gewijs gaan aanpakken, dus dat ontdekt u gezellig samen met mij. Als er iemand goeie tips heeft, laat ze please please please weten :-).

sorteren...

Ik deed het al toen ik nog gezond, vief en alleenstaand door het leven ging. Sorteren... van de vuile was. En daar bedoel ik mee dat vuile kleren niet gewoon in één  wasmand vliegen maar meteen gesorteerd worden per wasmachineprogramma. Zelf heb ik 3 groepen:
- kookwas
- licht gekleurde was
- donker gekleurde was.
En volgens die 3 categorieën gaan mijn kleren ook de was in. Is heel handig. Je ziet meteen of je van een bepaalde categorie al veel vuile was hebt of niet. En je moet geen kostbare energie steken in het sorteren op het moment dat je gaat wassen. Ik sorteer in het opruimsysteem voor speelgoed van de Ikea. Als een bak propvol is, heb je ongeveer de hoeveelheid van een volle wasmachine. Keihandig.


En toen kwam Manlief in mijn leven en ook in mijn huisje mee wonen. Een ramp - dacht ik - om mijn sorteersysteem aangeleerd te krijgen aan een wasdummie. Maar het is gelukt! Mijn Manlief (tis een schatje zenne) heeft met vallen en opstaan geleerd in welke bak zijn jeansbroeken moeten en in welke bak zijn hemden. En ja, we hebben ooit eens een lading lichtblauw ondergoed gehad toen er toch iets in de verkeerde bak gegleden was, maar een echte ramp was dat nu ook niet hè.

De bedoeling is om kleine Kapoenie ook van kleins af aan te leren wat in welke bak moet. Enfin, toch een paar basisdingen hè. De rest zal de mama dan wel doen, met veel liefde natuurlijk! :-)

Njammie

Voor alles sukkelaars die net als ik (proberen) suikervrij (te) eten...

In het tijdschrift Vitaya van de maand november (nu al te verkrijgen, rap hè ;-)), staat een heel artikel over afkicken van suiker. Maar het leukste is wel dat er enkele bakrecepten bij staan: marmercake, brownies, confituurtaart en brusselse wafels waarin de suiker vervangen wordt door tagatesse of stevia. Op de foto's ziet het er alvast veelbelovend uit :-).

Natuurlijk moet ik ook nog de tarwebloem vervangen maar dat doen we tegenwoordig door een mix te nemen van kamutbloem (bevat gluten) en rijstbloem. Niet zo lekker, maar ik heb nog niet beter gevonden...

Licht!

In de winter gaat het altijd een pak minder goed met me. Ik ben dan veel moeër, en de moreel, sja die zou ook een pak beter kunnen dan. Je hoort er wel vaker van hè, de bewuste winterdepressie. Als zelfs gezonde mensen er last van hebben is het niet te verwonderen dat CVS-patiënten (die toch al zoveel gevoeliger zijn) er extra last van hebben.

De oorzaak zou naar het schijnt liggen aan een gebrek aan (zon)licht, waardoor we minder vitamine D aanmaken. Dus als je er iets aan wil doen, moet je zorgen dat je voldoende zon of licht ziet. Zo kan je in de winter bij voorbeeld een vakantie naar Tenerife boeken. Of je kan zo'n speciale lamp kopen die het zonlicht imiteert. In de scandinavische landen zou zo'n lamp een enorme succes zijn.

Maar zowel de vakantie als zo'n speciale lamp zijn natuurlijk niet van de verniet...

Vandaar mijn goed voornemen voor deze winter: van zodra het een beetje zonnig weer is (ook al vriest het stenen uit de grond) verplicht ik mezelf een wandelingetje te maken. En vandaag voegde ik meteen de daad bij het woord! In de voormiddag was het hier in het Leuvense één grote grijze regensoep. Om depressief van te worden. Maar gelukkig klaarde het in de namiddag wel wat op. Ook al was er veel wind, ik pakte Kapoenie goed in (het manneke profiteert dikwijls mee van mijn vitamine D-queeste) en trok naar buiten. En het heeft deugd gedaan dus ik ga het blijven doen. Na de winter evalueren we dan wel of het iets uitgehaald heeft...

Eén is geen?

Kleine Kapoenie is ondertussen een dikke 17 maand en dan denken koppels al eens aan een tweede kindje. Zo ook wij. Heel even dan ;-). Hoe graag ik ook een extra paar guitige oogjes in huis wil en een broertje of zusje voor Kapoenie wil, mijn verstand zegt (voorlopig) toch nog nee.

De eerste maanden met Kapoenie waren namelijk een hel. Ikke doodmoe van de laatste zwangerschapsloodjes en de bevalling. Een ferm pijnlijke knip daarenboven. En een Kapoenie die toch wel meer dan gemiddeld last had van darmkrampjes. Soit, het was puur overleven. Zo erg zelfs dat ik meerdere keren heb gedacht dat we er beter niet aan begonnen waren... Spijtig want iedereen zegt dat je moet genieten van die eerste tijd als ze nog piep zijn, hier is er echter weinig genoten die eerste maanden.

En dus heb ik een licht trauma opgelopen. Eerlijk, als ik terugdenk aan die eerste tijd en foto's van toen terugzie, begin ik bijna te wenen omdat ik meteen de vermoeidheid en de pijn terugvoel.

Even wachten dus met het nadenken over een tweede. Manlief zegt dat we er over een jaartje misschien aan moeten denken, maar of dat een haalbare kaart is? CVS doet op een jaar geen wonderlijke verdwijntrucs hè...

Brrrr...

Ik ben een kouwelijke. Altijd al geweest en door de CVS is het eigenlijk nog erger geworden. Ik ben in mijn omgeving waarschijnlijk de enige die winter en zomer een kersenpitje mee naar bed neemt :-). En ook Damart-kes zijn mij niet vreemd. U weet wel, van die bomma-achtige sous-pulls die warmer zijn dan de gewone. Onderhemdjes worden hier niet geschuwd maar ... rokjes wèl. Dat blote-benen-gedoe is voor mijn kippenvleesknieën alleen weggelegd in tijden van hittegolf. En dus zat ik met een probleem. Geen levensgroot probleem maar toch...

Ik ben namelijk toch een beetje adept geworden van de naaimachine. En rokjes maken, dat is iets wat beginsters zoals ik al weleens tot een goed einde brengen. En nu zit ik met die rokjes-manie (enkele afgewerkte hangen al in de kast, andere zitten nog als plan in mijn creatieve hoofd). Wat moet ik nu? Zelfs met gebreide kousenbroeken durf ik het in putje winter nog vééls te koud hebben...

En zo ontdekte ik de onderrok! Ik dacht dat het iets voor bomma's was (zoals die damart-kes) maar heb het  nu al enkele keren geprobeerd: géén kousen, wél een (zelf ineengesfrutseld) onderrokje en nee, ik heb geen koude benen. Voorlopig. Het is zelfs zó vreemd dat Manlief al enkele keren bezorgd heeft gevraagd of ik nu toch geen kou heb... Hihi, hij kan er niet van over. Maar blij is hij wel, die man van mij (die nog steeds in het Buitenland zit, snif): zijn madam in een rokje, dat kan hij wel smaken!

Sorry!

Aan mijn trouwe volgers :-) een dikke sorry!

Ik weet dat het de laatste 2 weken stilletjes blijft hier en dat heeft een goeie reden. Zoals ik al eerder zei, is Manlief deze maand veel in het Buitenland. Deze week dus ook. En dan is het overleven geblazen als jonge alleenstaande cvs-moeder! En we doen dat zo:

- Manlief heeft een paar dingen gekookt en ingevroren die ik dan alleen maar moet opwarmen. Dikke merci, schatje!

- Ook voor kleine Kapoenie diepgevroren patatjes-groentjes-vlezeke. Of een potje uit de supermarkt.

- Alle uithuizige hobby's (eigenlijk alleen mijn naailes en de harmonie) worden on hold gezet. Mijn energie moet spaarzaam gebruikt worden! Ook inhuizige activiteiten worden tot een minimum herleid zodat ik alleen hoogstnoodzakelijke dingen moet doen (voor Kapoenie en mezelf zorgen, de was doen, de vuilzakken doen,...).

- Er zit iets méér tijd tussen 2 badjes van Kapoenie. En nee, hij stinkt niet ;-).

- Ik ga vroeger slapen dan anders. En lig dan nog lang te lezen, maar goed, ik lig dan toch al in bed.

- Kleine boodschappen (die ik soms al eens doe als Kapoenie naar de crèche is) worden uitgesteld.


Het is eventjes een hel hier (en ook in het Buitenland, want Manlief vindt dat écht niet leuk dat hij zonder ons op stap is) en het zal ook heel druk zijn als deze maand om is en alle achterstallige werkjes moeten ingehaald worden, maar we houden koppig vol en blijven lachen, nà!

September, zucht

Het is een zware maand. Manlief moet voor het werk 3 keer naar het buitenland. Telkens voor minstens 4 dagen. Zucht, zucht en nog eens zucht. Het maakt het allemaal extra zwaar voor mij natuurlijk. Gelukkig was er ergens nog wel een plaatsje op de crèche één van de dagen dat Kapoenie normaal thuis is, maar toch...

We hebben nu week één achter de rug. Een week waarin Kapoenie erg lastig was dan ook nog :-(.

En het weekend is dan zooo snel voorbij. En er moet zoooo veel gebeuren. Echt veel tijd voor elkaar hebben Manlief en ik niet echt gehad. Maar toch... misschien lukt het ons seffens om eventjes naar Leuven city (het is Kermis) af te zakken voor een in mijn dieet verboden Brusselse wafel met slagroom. Af en toe eens stout zijn, het moet kunnen :-). Een zoet hapje vooraleer ik weer afscheid moet nemen van Manlief...

Hoogsensitief?

Heb jij ook snel last van te veel licht of lawaai? Voel je gevoelens van anderen goed aan? Heb jij meer oog voor details dan andere mensen? Dan ben je misschien hoogsensitief. Het is geen ziekte ;-). Je kan op het internet verschillende testen doen om te weten te komen of je een HSP (hoogsensitief persoon) bent.

Zelf heb ik redelijk veel kenmerken van hoogsensitiviteit. Of ik het echt ben, laat ik in het midden. Het zou namelijk ook kunnen zijn dat mijn CVS ervoor zorgt dat ik extra gevoelig ben voor prikkels. Het is ook niet van groot belang of je hoogsensitief bent. Wat wel belangrijk is, is dat je je leven aanpast aan de prikkels die voor jou teveel zijn.

Licht

Manlief lacht er altijd mee dat ik een vleermuis ben. Ik heb niet graag fel licht. Daarom ga ik vaak gewoon in het donker naar het toilet en doe ik liever zachte verlichting aan dan de 'grote faren'. Het is soms wel een beetje zoeken naar compromissen met Manlief die graag overal veel licht heeft.
Ook zonlicht vind ik al gauw te straf. Om die reden ligt mijn zonnebril altijd in de auto en zet ik vaak op, ook als ik passagier ben. Winter of zomer, maakt niet uit.


Geluid

De laatste tijd gaat het op dat gebied heel goed, maar een hele tijd geleden kon ik soms niks verdragen qua geluid. Op avonden dat ik heel moe was, keken we dan soms tv met gewoon het geluid helemaal uit en eventueel de ondertiteling van teletekst op. Of ik stak oordopjes in als we een hapje gingen eten in een drukke taverne. Oordopjes zitten dan ook steevast in mijn handtas. Je kan ze kopen in het Kruidvat of bij de apotheker. Een plaats waar het geluid zeker te hard staat voor mij, is de cinema. Zelfs mèt oordoppen vind ik het vaak nog te luid, maar ja, alleen voor bibi gaan ze daar niks aan doen hè ;-)...


Lichamelijk (of hoe moet ik dat noemen)

Ik heb héél snel blauwe plekken. Bij de minste aanraking al. Het is zo erg dat ik meestal zelfs achteraf niet weet hoe ik er ben aangekomen. Manlief lacht er zelfs mee dat hij ooit toch eens gaat beticht worden van mishandeling... En hij is nog zo zachtaardig ocharme :-).
Ik heb geen idee hoe ik blauwe plekken kan vermijden. Behalve misschien minder onhandig zijn, maar dat zit er echt niet in, kluns die ik ben.
Een zalf met arnica zou blauwe plekken helpen sneller te genezen, maar dat heb ik eigenlijk nog nooit geprobeerd. Misschien moet ik mij eens een paar kilo aanschaffen ;-).


Emotioneel / stress

Hoe vermijd je in godsnaam stress zonder je af te sluiten van de buitenwereld? Hoe ga je best om met stress? Voor sommige mensen helpt mediteren. Niks voor mij, ik vind dat vaak te zweverig. Voor andere mensen helpt yoga. Niks voor mij, dat is fysiek te zwaar. Zelf babbel ik de dingen graag van me af. Gelukkig heb ik een geduldige Manlief en lieve Vriendin die altijd klaarstaan om naar mijn zorgen te luisteren. Tegen het piekeren helpt ook de theorie van de roze olifant.
Nog een laatste kleine tip: soms voel ik dat ik emotioneel 'meer ontvankelijk' (gevoeliger) ben dan anders. Dan probeer ik emotioneel geladen romans (ik lees graag en veel) en tv-programma's te vermijden. Lang leve chicklit en Vijf-tv :-)!

Recept zalig lichte koekjes

Ik dacht, awel laat ik nog eens een koekske bakken. Deze keer viel de keuze op 'kattentongen'. Allé, zo heten ze toch in het recept dat ik (wederom) van tinternet plukte. Alweer deed ik de nodige dieetaanpassingen. Zodoende zijn ze tarwevrij (ze bevatten wel gluten), suikervrij en lactosevrij.

En elke keer is het afwachten hè. Zouden ze lukken???
En deze keer is het resultaat echt fenomenaal (al zeg ik het zelf). Mijn cookies waren heel lekker maar een beetje zwaar, awel, deze koekjes zijn vederlicht!! En heel lekker, ik moest me inhouden om ze niet allemaal ineens naar binnen te schrokken. Foei toch...

Wat heb je nodig:
- 40 gr gezeefde kamutbloem (bevat gluten)
- 20 gr gezeefde gerstebloem (bevat ook gluten geloof ik)
- 30 gr aardappelbloem
- 35 gr tagatesse
- 15 gr rijstsiroop
- 3 eieren
- beetje citroensap


Wat moet je doen:
1. Oven voorverwarmen op 150°. Neem 3 (drie!) kommen klaar :-).

2. Scheid de eidooiers van het eiwit.

3. Klop de eidooiers met de tagatesse en rijstsiroop tot je een romig mengsel krijgt van een lichtoranje kleur.

4. Klop het eiwit stijf.

5. Meng de kamutbloem, de gerstebloem en de aardappelbloem.

6. Roer afwisselend 1 lepel bloem en 1 lepel eiwit bij de eidooiers.

7. Voeg als laatste het citroensap toe.

8. Het deeg is vrij lopend. Neem een eetlepel en leg kwakjes deeg op een ingevette bakplaat. Je kan ook met een spuitzak werken. Dat heb ik niet, vandaar de lepel. Ik heb eerst nog wat geknoeid met een soortement koekjesspuit maar je wil niet weten wat een geklieder dat was! De lepel leek me veruit het handigst. Je krijgt dan ook home made koekjes die allemaal verschillend zijn van vorm.

9. Bak de koekjes gedurende ongeveer 15 minuten. Hangt af van de grootte van de koekjes. De buitenkant mag mooi goudgeel bakken.

(foto ook getsjoept van het net, maar zo zien de koekjes er dus ongeveer wel uit als ze klaar zijn)

Smullen maar!!

Matras

Jaja, al anderhalve week slaap ik dus op mijn nieuwe matras. U weet wel, die we hadden besteld nadat ik op vakantie gemerkt had dat ik veel minder rugpijn had.

En jawel hoor, hier thuis werkte dat dus ook! Straf hè :-). Ik heb dus effectief minder rugpijn en heb de indruk dat ik zelfs beter slaap.

Joepie de poepie!

Crèche

Wij hebben het geluk een heel flexibele crèche te hebben. Normaal gezien gaat Kapoenie op maandag, woensdag en vrijdag maar als de week er druk begint uit te zien voor de mama, kunnen we vaak een extra dagje vragen. Als het weekend zwaar geweest is, als Manlief voor het werk enkele dagen naar het buitenland moet, als mama zich ziekjes voelt, ... Heel tof en handig!

Even een dip, even geen tip...

Gisteren gezellig afgesproken met 2 vriendinnen. En ik dacht, 'kom, het is niet ver, ik pak mijn fiets, zet de ondertsteuning goed hard, dat kan geen kwaad'...

En nu zijn we dus even helemaal uitgeput, een slappe vod.

Maar heb toch genoten van de kletsnamiddag, nàh!

Een nieuwe hobby (2)

Onder het motto 'zoek nog eens een zittende hobby' kwam ik terecht bij het blijkbaar hele hippe naaien. Niet dat ik per se hip wil zijn, ik zocht gewoon iets creatiefs dat ik al zittend kan doen en toen bleek ineens dat ik niet alleen was...
Het naaimachien kreeg ik via via en ik noem het liefjes 'mijn fossiel'. Het loodzware ding dateert dan ook van 1956 en heeft zelfs nog in 'De Kongo' gezeten. Maar het doet wat het moet doen. Alleen het manneke moet meekunnen natuurlijk.

En daarom ging ik naar de les. In Leuven een winkeltje gevonden waar je les op maat kan volgen. Super!! Ik leerde er in de lente een rokje (A-lijn) maken en met de vaardigheden die ik toen leerde, kon ik al gauw enkele maanden verder.

(leuke gordijnstofjes hè ;-), het rechtse stofje heb ik in de kringloopwinkel gehaald voor een 2 euro!)

En nu ben ik vandaag weer naar de les gegaan. Ah ja, want de winter staat weer voor de deur en dat is, om het eufemistisch te zeggen, niet mijn beste seizoen. Ik moet er dus vanuit gaan dat ik dan verschillende maanden achter elkaar niet genoeg fut zal hebben om naar een naailes van 2 uur te gaan. Daarom ga ik nu dus. Kan ik nog wat extra vaardigheden leren om in de winter thuis een beetje verder te prutsen. Ah ja, want thuis kan ik werken in blokken van een half uurtje. Er schuilt dus een vooruitziende vrouw in mij!

Nog een voordeel van het naaien: het doet me goed aan mijn zelfvertrouwen dat ik iets kan creëren en dat is altijd meegenomen. Als je omwille van ziekte niet kan werken, voel je je al eens nutteloos en dan is zo'n boostje voor je zelfbeeld altijd meegenomen!

Les petits plaisirs (2)

En zo geniet een mens al eens van...
- een dagje frisser weer te midden van een hittegolf.
- een weekendje weg met Manlief terwijl Kapoenie gaat logeren bij familie.
- een klein fietstochtje in het zonneke.
- de thuiskomst van Manlief na een lange dag.
- het uitkijken naar het bezoekje van Beste Vriendin morgen.
- een leuke reactie op mijn blog.
- het dromen van een nieuw naaiprojectje (ik ga er vrijdag even les voor volgen, maar ik kan nu al dromen hè).
- in de Body Shop slechts een klein haarborsteltje (3 euro) kopen en toch twéé staaltjes krijgen.

Aan de borst?

Tegenwoordig word je als toekomstige jonge moeder van overal overspoeld met de goeie raad om je baby borstvoeding te geven. Ik twijfel niet aan de voordelen van borstvoeding maar... Als je, om welke reden dan ook, beslist om géén borstvoeding te geven, lijk je wel een crimineel.

Ik geef het toe, ik heb geen borstvoeding gegeven, steek me maar in den bak :-).

Er waren meerdere redenen voor die beslissing. Ten eerste zag ik me niet zomaar in het openbaar half uitkleden om de kleine Kapoenie eten te geven. Ten tweede had ik gehoord van enkele jonge moeders uit mijn omgeving dat toen ze de borst gaven, ze de energie gewoon uit hun lijf gezogen voelden worden. Tsja, en daar had ik nu eens geen zin in sè.

Ik overlegde met mijn gyneacologe. Je kon zo merken dat die in tweestrijd stond. Waarschijnlijk vond ze dat ik wel gelijk had met flesjes te willen geven, maar haar deontologische plicht dreef haar er toch toe om me aan te raden 'het een weekje te proberen, dan kan je nog zien'.

Ben ik blij dat ik niet geluisterd heb!!! De eerste 24 uur na de bevalling was ik zó uitgeteld dat Manlief heel de zorg van Kapoenie op hem moest nemen. Borstvoeding zou dan echt niet gelukt zijn. Ook de weken nadien was ik heel blij dat we ervoor gekozen hadden om flesjes te geven. Zo konden we 's nachts een beetje afwisselen en de druk verdelen.

Men zegt dat moedermelk meer antistoffen en zo bevat. Ik zou het niet kunnen zeggen. Ja, Kapoenie is de eerste winter vaak ziek geweest. We hadden sommige maanden een abonnement bij de huisdokter en bij de dokter van wacht. Maar ik heb persoonlijk niet de indruk dat hij méér ziek geweest is dan andere kindjes.

Voor ons was flesvoeding dus helemaal geen slechte keuze!

Warm genoeg?

Eerst klagen we steen en been dat juli niet zomers genoeg is en dan overvalt augustus ons. Een ware hittegolf, alsof God gedacht moet hebben: 'Ik zal ze daar eens flink bij hun pietje hebben, altijd dat klagen...' :-)

En ja natuurlijk, iederéén heeft er last van en barrikadeert zich binnen achter gesloten rolluiken, afgedekte koepels enzomeer.

Maar wij, CVS-ers... wij hebben een zéér beperkt bereik in onze thermostaat. In de winter is het rap te koud en moet ons lichaam véél energie steken in het warm worden en houden van ons lichaam. En dan is het zomer en steken we weer minstens evenveel energie in het koel worden. Eigenlijk is de lente toch een wreed goed seizoen hè ;-).

De laatste dagen ben ik extra moe, van dat stijgende Fysiek Quotiënt niks meer te merken. Waarschijnlijk slaap ik niet zo goed natuurlijk.

Tips hieromtrent kan ik jullie amper geven. Ons gezond verstand volgen en zoveel mogelijk uit de hitte blijven en aftellen naar het einde van de hittegolf :-)...

Recept cookies

En dan hier nog eens een receptje zonder tarwe, suiker of lactose. Gepikt van het net en de nodige aanpassingen gedaan en geprobeerd. En grote opluchting :-)! Sinds ik op mijn dieet sta, heb ik namelijk al menig baksel weggekieperd. Dit dus niet, het zal allemaal met plezier in ons mondje verdwijnen...

Wat heb je nodig (voor ongeveer 20 koekjes):

- 200 gr gezeefde kamutbloem (te vinden in de Bioplanet, opgelet, kamut bevat wel gluten)
- 1/2 theelepel zout
- 33 gr tagatesse (zoetmiddel te vinden in de Bioplanet maar ook in veel gewone supermarkten)
- 50 gr rijstsiroop (alweer in de Bioplanet, ik moet er aandelen gaan kopen denk ik ;-))
- 125 gr gesmolten boter
- 50 à 100 gr geraspte chocolade (ik heb chocoladedruppels van Jacques gebruikt, bevatten dus wel een klein beetje suiker, als je een alternatief zonder suiker vindt, laat het zeker weten!)
- 1 uitgeschraapt vanillestokje
- 1 ei


Wat moet je doen:
- de gesmolten boter mengen met het ei, de zoetstoffen (tagatesse en rijstsiroop) en het afgeschraapt vanillestokje.
- de gezeefde bloem en het zout toevoegen en het geheel tot een homogene massa kneden.
- de deegbal ongeveer 30 minuten in de koelkast zetten.
- de chocolade schilfers of druppels door het deeg kneden.
- de oven voorverwarmen op 150 gr.
- een bakplaat beleggen met bakpapier.
- kleine bolletjes rollen van het deeg en ze een beetje platdrukken op je bakplaat.
- ongeveer 24 minuten bakken in de oven (afhankelijk van de grote en dikte van je cookies natuurlijk)

Smullen maar!!

Doseren is ook...

op vrijdagavond niet naar de wekelijkse (halve) repetitie van de harmonie gaan omdat je zaterdag familiefeest hebt. Plannen en prioriteiten stellen hè...

Even naar 't stad?

Wij wonen in een fusiegemeente van de stad Leuven en als we dus een stapje in de wereld zetten, trekken Manlief, Kapoenie en ik nogal rap naar Leuven. Een hapje eten of een mini-shoptoer of gewoon een zondags wandelingske, we vinden het er altijd wel gezellig.

In lang vervlogen tijden (dus vóór ik wist dat ik beter moest doseren en letten op mijn hartslag), zochten we altijd naar een gratis parkeerplaatsje ergens ver van het centrum en deden we alles te voet. Maar sinds we het licht gezien hebben :-), doen we het dus anders. En duurder.

We zetten onze auto nu zo goed als altijd in een betaalparking pal in het centrum. Ok, dat kost ons een flinke duit, maar zo stop ik geen nutteloze energie in naar het centrum te stappen en kan ik wel meer van het uitstapje zelf genieten.

De fietsproef

In vorige berichten vertelde ik jullie al meer over mijn revalidatietherapie. Ik volgde ze 4 jaar geleden in het CVS-referentiecentrum van Pellenberg bij Leuven. Zoals ik ook vermeldde, leerde ik er te doseren, iets te doen aan het piekeren en mijn slaapproblemen iets of wat aan te pakken. Het belangrijkste item in de therapie was echter de condietraining. En daar ga ik jullie nu eindelijk wat meer over vertellen :-).

Alles begint met een inspanningstest. Ik noem het voortaan de Vermaledijde Fietsproef. Je moet namelijk op een hometrainer fietsen. De weerstand wordt met de minuut zwaarder en je moet fietsen tot je niet meer kan. Vandaar 'vermaledijde' want je bent er achteraf toch minstens enkele dagen niet goed van. Tijdens het fietsen worden verschillende parameters gemeten, onder andere je hartslag, je zuurstofopname en je bloeddruk.

De bedoeling van de fietsproef is:
1. je conditie bepalen
2. je werkhartslag bepalen
3. je met de voorgaande gegevens aan de slag zetten om je conditie te verbeteren.

1. Je conditie 
Je conditie wordt uitgedrukt in een getal vergelijkbaar met je IQ, maar dan je FQ (fysiek quotiënt). Je fysiek quotiënt wordt onder meer beïnvloed door je leeftijd en je gewicht. Men gaat ervan uit dat een persoon van dezelfde leeftijd en die niet aan sport doet een FQ heeft van 100. Men heeft vastgesteld dat de gemiddelde CVS-patiënt een FQ heeft van rond de 70.

Toen ik mijn eerste fietsproef deed (in het begin van de revalidatietherapie) was ik nog halftijds aan het werk. Ik ging er dus van uit dat mijn FQ wel nog zou meevallen en dat ik wel boven die 70 zou zitten; Spijtig genoeg was niets minder waar. Ik had een FQ van slechts... 36! Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing: ik werkte toch nog deeltijds? Hoe kon ik dan zo'n laag FQ hebben?!
Een gesprek met de begeleidende kinesist opende me de ogen. Veel CVS-patiënten (zoals ik dus) doen heel veel puur op karakter en niet omdat ze het kunnen. Eigenlijk zei mijn lichaam dat ik bijna constant moest platliggen. Als ik zo zou voortdoen (aldus de kinesist) zou het niet lang meer duren of ik kreeg een gigantische weerslag en zou niks meer kunnen...
Manlief en ik namen deze woorden erg au sérieux en besloten dat ik zo snel mogelijk zou stoppen met werken om me volledig te kunnen wijden aan mijn genezing. Ondertussen zit ik 4 jaar thuis en als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat dat een goeie beslissing is geweest.


2. Je werkhartslag
Eén van de kenmerken van iemand met CVS (iemand met een zéér slechte conditie) is dat zijn/haar hartslag snel heel hoog is, vooral bij een (lichte) inspanning. Door héél geleidelijk aan je conditie te werken, gaat je hartslag stilletjesaan zakken. Probleem is dat die conditietraining héél anders (= veel trager) moet gaan dan bij gezonde mensen.
Na de fietsproef kregen we elk onze werkhartslag. Bij mij was dat toen 105. Concreet wilde dat zeggen dat ik alleen aan hartslag 105 mocht komen als ik 'sportte' of aan mijn conditie aan het werken was, 2 keer per week. Héél moeilijk als je weet dat ik al aan 105 kwam door gewoon nog maar rond te stappen. Maandenlang (eigenlijk doe ik het nu nog, het is een ingebakken gewoonte geworden) ben ik door het leven geslenterd om toch maar onder de 105 te blijven. Mijn hartslagmeter was en is, het zal je niet verbazen, mijn beste vriend.
2 keer per week moest ik aan mijn conditie werken. We mochten wandelen of fietsen en begonnen bij amper 10 minuten. Elke week deden we er 2 minuten bij. Met een werkhartslag van 105 kan je nog aan sport doen door gewoon een beetje door te stappen. Geleidelijk aan verbeterde mijn conditie echter (het werd moeilijker om al stappend aan 105 te komen) en kroop ik op de fiets. Men had ons zeer sterk aangeraden om zelf een hometrainer te kopen. Dan kan je op vaste tijdstippen fietsen, je hebt geen last van ons gezellig Belgisch weertje en je kan heel geleidelijk aan de weerstand opvoeren (zodat je aan je werkhartslag komt). De bedoeling is dat je er elke week 2 minuten bijdoet, maar in de realiteit was dat niet altijd mogelijk. In de winter gaat het altijd een pak minder goed met me; er loert al eens een griepje of flinke verkoudheid om de hoek. In die periode waren er soms verschillende weken dat ik het aantal minuten helemaal niet kon opdrijven. Dat was niet echt een ramp, zo bleek later.

3. Het resultaat
Het vergt veel geduld en minstens evenveel discipline, 2 keer in de week op je hometrainer kruipen. Zelf vond ik het vooral heel moeilijk om buiten die 20 minuten training onder de 105 hartslag te blijven. Dàt vroeg pas discipline!! Velen van onze groep (we waren met 10) hebben dat dan ook niet volgehouden.
Maar al mijn inspanningen brachten wel op! Na een half jaar moesten we allemaal weer naar Gasthuisberg (groot ziekenhuis in Leuven) voor de Vermaledijde Fietsproef. Mijn FQ was ondertussen gestegen tot 45! In onze groep waren er maar 3 personen wiens FQ was verbeterd in dat half jaar en dat waren die 3 mensen, die heel gedisciplineerd gefietst en gedoseerd hadden.
Op 2 jaar tijd heb ik mijn conditie kunnen opvoeren tot 77! Een hele verbetering dus. Ik was (en ben :-)) héél trots op mezelf.
En nee, zo'n grote verbetering van je conditie betekent geen wonderbaarlijke genezing. Ik had het gevoel in mijn dagelijks leven niet echt veel verbetering te voelen. Maar eigenlijk voelde ik het wèl: als ik over mijn grens ging, moest ik niet meer (zoals voorheen) een hele week of meer recupereren. Ik had dan nog wel een flinke dip, maar met goed rusten kwam ik er met een 2-tal dagen vanaf.


Conclusie
Er zijn heel wat verschillende benaderingen in de geneeskunde om CVS aan te pakken. Elk groot ziekenhuis heeft zijn specialist die zijn eigen aanpak heeft. In Leuven besloot men te gaan voor gedragstherapie. Via gedragverandering zorgen voor genezing (of toch verbetering). Ik kan zelf geen oordeel vellen over de andere benaderingen maar ik kan wel zeggen dat de Leuvense benadering bij mij werkt. Je moet er veel voor over hebben (heel je huishouden moet ernaar geregeld worden dat je op tijd kan rusten en 'sporten'), je moet enorm veel discipline en geduld hebben, maar bij mij heeft het gewerkt.

Ondertussen ben ik mama geworden. Tijdens de zwangerschap en de eerste maanden na mijn bevalling was ik totaal niet in staat om maar iets aan mijn conditie te doen. Ik wist en voelde dat mijn FQ dramatisch gezakt moest zijn (ik ben mààndenlang een wrak geweest :-().
Een half jaar geleden ben ik héél voorzichtig terug aan de slag gegaan met mijn hartslagmeter. Vorige week heb ik terug een fietsproef gedaan en mijn FQ is terug in stijgende lijn, joepie!!

De weg is nog zoooo lang maar ik weet, ik kom er (ooit) wel.

Enkele opmerkingen
Een hartslagmeter kan je kopen in een sportwinkel, maar ook bij je apotheker. De meesten bestaan uit een band die je rond je borstkas spant (ter hoogt van de onderste rand van je bh, voor de vrouwen onder ons) en een horloge waar je je hartslag kan op aflezen. Voor 50 euro heb je echt al wel een degelijk model.

Als je echt van plan bent om een hometrainer te kopen, moet je toch wel enkele  honderden euro's rekenen :-(. De gemiddelde recreatieve hometrainer voldoet waarschijnlijk niet omdat je de weerstand niet voldoende geleidelijk aan kan opbouwen. Mijn hometrainer (een toenmalige promotie in de Makro) begint bij 15 watt en springt per 5 watt naar boven. Bij de meeste hometrainers is dat verschil groter (dus te groot).

Ga niet af op de gegevens die ik hierboven voor mezelf heb vermeld. Deze zijn zeer persoonlijk en hangen af van je leeftijd, je gewicht, je conditie en zoveel meer. Ik heb je gewoon een indicatie willen geven over wat er mogelijk is. Als je voor jezelf wil weten hoe het met je FQ is gesteld, raad ik je ten stelligste aan te overleggen met je huisarts! Hoewel de referentiecentra voor CVS als dusdanig niet meer bestaan, is er misschien wel een andere mogelijkheid om aan de weet te komen op welke hartslag je moet oefenen.

In principe kan je niet zomaar een fietsproef meer doen aangezien de CVS-referentiecentra niet meer bestaan als dusdanig. Maar aangezien ik het programma in het verleden heb gevolgd, kon ik vorige week wèl nog een fietsproef doen.

Ziezo, dit was een hele boterham. Ik kan me voorstellen dat heel mijn uitleg een beetje verwarrend en moeilijk overkomt. In het begin van mijn therapie was het voor mij ook allemaal chinees, maar ondertussen goochel ik met de begrippen FQ, wattage (weerstand van de hometrainer), hartslag enzovoort. Ik kan me heel goed voorstellen dat er wel wat vragen gerezen zijn bij het lezen van dit stukje. Aarzel niet ze te stellen. Ik zal, in de mate van het mogelijke, een antwoord geven :-).

Les petits plaisirs...

Het leven is (zelfs als je chronisch ziek bent) niet altijd miserie. We kunnen toch genieten van kleine dagelijkse dingen, niet waar? Manlief vindt het soms verbazingwekkend, hoe ik optimist kan blijven ondanks mijn fysieke toestand. Maar misschien is het wel dankzij mijn ziekte dat ik heb leren genieten van die kleine pleziertjes...
Vanaf nu ga ik regelmatig meegeven waarvan ik in het dagelijkse leven kan genieten. Kunnen jullie misschien zelf nog aanvullen...

Ik kan genieten van...

- slapen in een verse pyjama én in verse lakens.
- de droge humor van Manlief.
- een lekkere kruidenbroodje met kaas en groentjes van De Werf (Hoogeschoolplein Leuven) eten.
- gekleurde naggellak aanbrengen en niet buiten de lijntjes kleuren (lukt me zelden, dus elke gelukt nagel is er één gewonnen ;-)).
- een goed boek lezen waarin je kan wegzinken zoals in een warme deken.
- de stilte die over het huis neerdaalt nadat Kapoenie minùtenlang heeft liggen krijsen omdat hij een nieuw tandje krijgt.
- na lang rechtstaan eindelijk kunnen gaan zitten.
- het weerzien met een goeie vriendin ook al heb je gisteren nog een uur lang aan de telefoon gehangen.
- Kapoenie die zijn handjes vol choco uitsteekt om gepakt te worden.

Slaapwel...

Als kind al was ik een moeilijke slaper. Tis te zeggen, ik lag altijd héél lang wakker. En vond dat normaal. Tot ik als volwassene hoorde van kennissen en vrienden die meteen in slaap vielen als ze zich op bed leggen. Daar kan ik alleen maar van dromen. Letterlijk dan :-).

Een deel van mijn slaapprobleem is zeker te wijten aan het vele piekeren. Dat probeer ik zo op te lossen. Verder probeer ik een aantal klassieke slaaptips toe te passen. Een groot deel zijn gewoon logisch boerenverstand, een ander deel helemaal onzin, maar ook die wil ik je weer niet onthouden...

1. Een geleidelijke overgang van je dag naar je nacht. Wees dus niet te actief vlak voor je gaat slapen (dooh!) en probeer er een vast ritueel van te maken. Zo weet je lichaam dat je je klaarmaakt om te gaan slapen.

2. Probeer elke dag rond dezelfde tijd te gaan slapen en op te staan. (Moeilijk hè)

3. Een tip voor mensen die niet aan CVS lijden: overdag géén dutje doen. Voor ons, CVS-patiënten geldt die regel gelukkig niet, we zouden het gewoon niet volhouden. Wel is het het best om zo weinig mogelijk te slapen overdag. Zet eventueel een wekker als je wil slapen. Zelf heb ik een héél goeie wekker: Kapoenie zijn babyfoon wekt me wel ;-).

4. Vermijden van emotionele en opwindende activiteiten vlak voor het slapengaan. Het zorgt voor teveel adrenaline waardoor je niet kan slapen. Misschien de keuze van je avondlijke tv-programma's aanpassen?

5. Vermijden van dingen te doen die veel concentratie vragen.

6.. Cafeïne, nicotine, zware maaltijden, alcohol vermijden in de avond (of eerder, al naargelang je zelf aanvoelt).

7. Slaapkamer dient alleen om te slapen en te vrijen: geen tv dus, best ook niet lezen. Hoewel ik dat laatste aan mijn laars lap: het lezen van niet al te spannende  boeken maakt deel uit van mijn avondritueel.

8. Als je na 20 minuten nog wakker ligt, moet je uit je bed komen en even iets anders doen. Héél domme tip naar mijn mening,  want als ik dat zou doen, zou ik de hele nacht moeten opstaan na 20 minuten. Maar het is een klassieke tip wat slaaphygiëne betreft.

Soit, ik geef jullie de tips mee, je kan dan zelf zien wat voor jou gaat en wat niet. Zelf heb ik bij voorbeeld een hele tijd geprobeerd om in bed niet te lezen voor het slapengaan (tip 7), maar dat had het omgekeerde effect dus ben ik gewoon terug beginnen lezen. Ik let er dan wel op geen spannende thrillers te lezen voor het slapengaan. 

De theorie van de roze olifant!

Ik ben een stresskip. Een enorme piekermachine. Zucht... Het kan gaan van belangrijke dingen (toen ik me iets beter voelde: ga ik terug werken of gaan we voor een kindje) tot de onnozelste (wat doen we dit weekend). En het doet geen goed aan mijn energiepeil, natuurlijk.

Daarom dat ik tijdens de revalidatietherapie besloot om zeker de anti-pieker-module te volgen. Ik zou eindelijk verlost zijn van dat hersen-malen!
Dat was een beetje naiëf, maar toch. Naast weer een heleboel onzin (die ik ook zal vermelden, want wie weet is het voor jou geen onzin), heb ik toch ook weer enkele pareltjes wijsheid opgevangen...

Eerst en vooral moesten we onszelf enkele vragen stellen om een patroon te herkennen. Als je een patroon herkent, kan je (in theorie) een halt aan jezelf toeroepen als je het begin van je patroon gewaar wordt:
- Wanneer ga je piekeren? Zijn er waarschuwingssignalen?
- Waarover pieker je vaak? Niet vaak?
- Hoe voel je je op dat moment? Daarna?
- Zorgt piekeren ervoor dat je je plannen gaat uitvoeren of niet?
- Hoe zou je leven eruit zien zonder piekeren?

Dan moesten we een onderscheid leren maken tussen:
- piekeren over de toekomst > < het verleden 'herkauwen'
- problemen die oplosbaar zijn > < onoplosbare problemen (deze laatste zou je dan moeten kunnen leren te aanvaarden, 'zou moeten', inderdaad)

Vervolgens kregen we een soort huiswerk. We moesten elke dag een vast piekermoment inlassen: een moment waarin we onszelf toelieten (zelfs verplichtten) te piekeren. Een hulp kon zijn om onze gedachten op te schrijven, een soort piekerdagboek bij te houden. De bedoeling was dat we daarmee onszelf een soort controle oplegden: we mochten piekeren, maar alleen binnen dat opgelegde moment en niet daarbuiten. Zelf heb ik dat braafjes geprobeerd maar vastgesteld dat het niet zo mijn ding was. Het opschrijven vond ik wel nog een goed idee (het hielp me mijn gedachten te structureren) maar ik kon na dat half uurtje gewoon niet stoppen met piekeren en was de rest van de dag helemaal opgejaagd. Niet echt de bedoeling dus. Ik geef jullie de tip gewoon mee, want misschien hebben jullie er wèl wat aan.

Dan kwam een volgende piekeroefening. We moesten onze ogen sluiten, het stil maken en we werden door de psychologe met aandrang gevraagd niet aan een roze olifant te denken. Enkele minuten later bleek iedereen natuurlijk heel de tijd aan een roze olifant te hebben gedacht :-).

Conclusie: jezelf verplichten ergens niet aan te denken heeft vaak het omgekeerde effect.

We moesten het weer stil maken, onze ogen sluiten en naar het verhaaltje van de psychologe luisteren. Ze schetste het beeld van een mooi groen park in het zonnetje, met mooie zandpaadjes. Een klein meisje huppelt vrolijk tussen de bloemetjes en lacht uitgelaten. De vogeltjes tsjirpen in de bomen...
Na het verhaaltje vroeg de psychologe droogjes wie er nog aan een roze olifant had gedacht. Niemand natuurlijk :-). En dat is dus de theorie van de roze olifant:

Als je ergens niet aan wil denken, stuur dan bewust je gedachten ergens anders naartoe!

Zelf heb ik al heel veel aan deze tip gehad en pas ik hem dagelijks toe. Ik begin namelijk nogal te piekeren als ik 's avonds wakker lig in mijn bed. En dan zit je algauw in de vicieuze cirkel van niet kunnen slapen omdat je aan het piekeren bent en piekeren omdat je niet kan slapen. Om die cirkel te doorbreken leid ik mijn gedachten heel bewust een andere kant op.

En dan komen die uren lezen en tv-kijken heel goed van pas! Ik herhaal namelijk in gedachten scenario's van soaps en andere tv-programma's en van het boek dat ik aan het lezen ben, ik verander de dialogen een beetje, wijzig de verhaallijn, ... Eigenlijk zou ik allang mijn eigen tv-soap moeten hebben, met al die spannende verhalen die ik zo creëer :-). Ik weet dat het een beetje simplistisch overkomt en misschien zelfs een beetje kinderachtig maar voor mij werkt het wonderwel. Op die manier kan ik mijn gedachten afleiden van mijn piekerspinsels en kom ik tot rust om in slaap te kunnen vallen.

Referentiecentra? (deel 2)

Vandaag deed ik nog eens een inspanningsproef om te bepalen hoever het staat met mijn conditie. Later vertel ik jullie alles over deze fietsproef.

Ik wilde van de gelegenheid gebruik maken om bij de begeleidende kinesist eens grondig te informeren naar hoe het nu zit met die referentiecentra. Als die het niet wist, dan weet niemand het.

En ja, slecht nieuws. De conventie rond CVS bestaat niet meer en dus zijn er geen subsidies meer voor de centra. Concreet wil dat zeggen dat behandelen in zo'n centra niet meer terugbetaald wordt door de mutualiteiten. Volgens de kinesist van dienst bestaan er nog wel particuliere initiatieven maar die zijn dan heel duur (voor de patiënt veronderstel ik).

Je moet dus inderdaad rekenen op je huisarts om je goed door te verwijzen. Misschien kan je huisarts je namelijk doorsturen naar een kinesist of een psycholoog die je dan begeleidt op een manier die vergelijkbaar is met de gewezen behandelingen in zo'n CVS-referentiecentrum...

Referentiecentra?

Vertel ik jullie de afgelopen week vanalles over mijn revalidatietherapie in het CVS-referentiecentrum van Pellenberg, maar weet ik helemaal niet hoe het daar nu mee staat, met die centra. Zou ik bij gelegenheid toch eens vragen aan de huisdokter. En aangezien ik met periodes een heel trouwe klant ben bij de dokter, deed de gelegenheid zich gisteren al voor.

Het antwoord was spijtig genoeg heel vaag: de dokter wist eigenlijk zelf niet of die centra nog bestonden (= subsidies krijgen, denk ik) en waar ze nu mensen naartoe moest sturen die de diagnose CVS krijgen. Héél spijtig dat ik jullie dus daarover niets meer kan vertellen, maar misschien heb je toch een heel klein beetje aan het lezen van mijn belevenissen in Pellenberg. Of misschien weet jouw huisdokter meer? Of kan je terecht bij een goeie kinesist die geloof in CVS?

Nie goe bezig...

Verdorie toch! Dan schrijf je eerder een berichtje over hoe je moet doseren en dan doe je het zelf hélemaal verkeerd. Kan gebeuren :-(. Hier het verhaal van afgelopen weekend...

Vrijdagavond waren Manlief, Kapoenie en ik uitgenodigd bij een goede Vriendin en haar Partner voor een barbecue. Dat sloegen we natuurlijk niet af! Het was al heel lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden en het was hoog tijd voor ons Dames om nog eens flink bij te kletsen! De Heren kunnen altijd terugvallen op hun gemeenschappelijke interesse: de voetbal.
Het succes van de avond zou echter afhangen van Kapoenie. Die weigert nog al eens te slapen op een ander :-(... We hadden ons dus voorbereid op een zeer snelle barbecue-hap en een vlucht naar huis als Kapoenie het op een krijsen zou zetten. Maar wat hadden we een geluk! We nestelden hem in het reisbedje dat Vriendin had staan, zetten zijn slaapmuziekske op en... we hebben hem van heel de avond niet meer gehoord! Soit, door het onberispelijke gedrag van zoonlief, konden we natuurlijk lang blijven plakken. Need I say more?

Zaterdag ging Manlief helpen verbouwen bij een andere Vriendin. Ik zou er dus die dag alleen voor staan in de zorg voor Kapoenie. Doe ik natuurlijk met veel plezier maar is soms wel een beetje (te) vermoeiend. En dan kreeg ik ook nog het geniale plan om mijn elektrische bolide in te rijden. En toen maakte ik de klassieke CVS-fout (die ik eigenlijk allang niet meer zou mogen maken, maar een mens is soms toch (nóg) een beetje dommer dan zijn haarkleur ;-)): ik maakte een fietstochtje van een heel dik uur. Ging heel vlotjes natuurlijk, maar ik zou ondertussen moeten weten dat ik het toch zou moeten bekopen achteraf...

En dan werden we zondag ook nog uitgenodigd bij een grootTante en grootNonkel van Manlief om een 'stukske taart' te komen eten en een wandelingske te maken. Het weer zat mee, dus gingen we eerst wandelen. Vlakbij Tante en Nonkel is er een park waar zij regelmatig gaan wandelen. We zouden een 'toerke' gaan doen. Tante en Nonkel weten dat ik CVS heb, dus ik dacht er niet teveel over na...
We hadden al een flink eind gestapt én ik voelde dat ik de dag voordien flink gefietst had toen Nonkel zei: "Zullen we anders hier afslaan?" Antwoord van Tante: "Ah, ok, dan maken we vandaag de korte toer." Euh, de KORTE toer? Help! Ik was Nonkel héél dankbaar voor zijn voorstel. Ze waren zich waarschijnlijk geen van beiden bewust van mijn vermoeidheid en noch Manlief, noch ikzelf durfden er iets van te zeggen. (dom hè, ik weet het...)
Soit, zondagavond, thuis was ik doodop: we hadden naar mijn gevoel een hele marathon gelopen. En dat na een vrijdagavondje uit én een fietstochtje dat weekend...

Zo zie je maar, af en toe gaan we allemaal de mist in. Ik wéét dat ik goed moet doseren en dus plannen, maar soms lukt het gewoon niet of 'vergeet' ik even dat ik CVS heb.

Maar... Ondanks het verplichte extra rusten achteraf, heb ik echter toch enorm genoten van het bijkletsen met Vriendin, het fietsen met Kapoenie en het wandelen met Tante en Nonkel en dat is toch ook veel waard hè... :-)

Doseren!

Enkele dagen geleden vertelde ik jullie al een heel klein beetje over de revalidatietherapie die ik in 2008 volgde. Een van de basisprincipes die ze ons daar leerden was doseren. Ik reageerde in mezelf nogal sceptisch: als je altijd moe bent, doseer je toch vanzelf, wat zouden ze ons nu in godsnaam dààrover nog te vertellen hebben? Ik was toch een beetje mis...

Vóór ik aan de therapie begon zag mijn dag (ik werkte nog deeltijds) er ongeveer als volgt uit: in de voormiddag werkte ik en in de namiddag lag ik strijk in de zetel. Als ik thuis was, hield ik ongeveer datzelfde ritme aan: ik deed alles wat ik moest doen (huishouden en zo) in de voormiddag en daarna trakteerde ik mezelf op een tv-namiddagje terwijl ik in de zetel lag.

Ik had niet fouter kunnen doen!

Doseren van je energie wil zeggen dat je voldoende afwisselt in actief zijn en rusten en dat je van geen van beiden teveel of te weinig doet. Heel moeilijk dus om je eigen evenwicht te zoeken! Het komt erop neer dat je je inspanningen als een sinuscurve ziet op een tijdslijn. De vertikale as staat voor je inspanningen, de horizontale as staan voor de tijd (het verloop van de dag dus):

De bedoeling is dat je op die manier je lichaam niet meer te lang forceert en dat het dus zo héél stilletjesaan herstelt. Op (lange) termijn kan je dan je inspanningen verhogen. Je moet wel wat geduld hebben, maar ik kan je verzekeren dat het wel (iets) helpt!

Enkele bemerkingen van hoe je dat nu praktisch doet:

- Als je bij voorbeeld een stapel strijk hebt liggen (ik strijk niet, dus het is voor mezelf redelijk hypothetisch :-), doe die dan niet in één keer, maar stop al na een kwartiertje (zet eventueel een wekker, als je niet te stoppen bent). Laat de strijkplank indien mogelijk gewoon staan, ga een half uurtje of langer rusten en strijk dan nog eens een kwartiertje. Het lijkt onmogelijk om je werk zo gedaan te krijgen, maar als je doorzet, heb je zo wel de hele dag een beetje energie en niet alleen in de voormiddag.

- Je moet jezelf de rust gunnen. Niks geen schuldgevoelens: je bent ziek. Anderen nemen medicatie of zo om beter te worden, jij neemt rust om beter te worden. Zeg tegen jezelf dat rust goed is voor je. Ok, genoeg meneer pastoor gespeeld nu ;-).

- Probeer niet al te perfectionistisch te zijn. Het vraagt véél energie om alles in de puntjes te doen en het zorgt ervoor dat je te laat beseft dat je al lang had moeten rusten. Laat de boel soms even de boel. (Moet toegeven dat sinds kleine Kapoenie er is, dat laatste véél moeilijker is...) Wees niet te streng voor jezelf. 

- Als je het moeilijk vindt om zomaar in de zetel te gaan liggen om te rusten, neem wat omhanden: een tijdschrift, een boek, kijk wat tv, luister naar de radio of goeie muziek, ... Bij mij is het vaak de enige manier om lichamelijk tot rust te komen... :-(

- Doseer ook voldoende op een goeie dag of op een goed moment. Het risico met CVS is dat je op een goed moment er wil van profiteren om vanalles in te halen. Spijtig genoeg moeten we dat achteraf vaak bekopen. Kunst is dus om jezelf op een goed moment tot de orde te roepen en toch op tijd te gaan rusten. Eerlijk gezegd vind ik dat vaak nog het moeilijkste maar gelukkig is er dan Manlief om me in de zetel te dwingen :-). 

- Als je inspanningen 'inplant', denk dan niet alleen aan verplichte dingen zoals huishouden. Ook sociale activiteiten horen hierbij en moeten dus spijtig genoeg gedoseerd worden...

Revalidatietherapie

4 jaar geleden volgde ik een cognitieve gedragstherapie. Die ging door in het CVS-referentiecentrum van Pellenberg (bij Leuven). Daar heb ik spijtig genoeg wel wat nonsens gehoord (van de therapeuten maar zeker ook van enkele groepsgenoten :-)) maar ik heb er ook enkele nuttige dingen opgestoken waar ik ook vandaag nog wat aan heb.

Ik heb er onder andere geleerd ...
- te doseren in energieverbruik. Klinkt simpel, maar is moeilijker dan je op het eerste zicht zou zeggen.
- mijn piekermachine een beetje stil te leggen. Oh zo belangrijk!
- mijn conditie traag maar zeker op te bouwen door met een hartslagmeter te werken. Doe ik dus nu nog.
- mijn slaapgewoontes een beetje aan te passen. Niet elke klassieke 'slaaptip' is goed voor CVS-patiënten!


Over elk van deze thema's komt de komende week zeker meer! Het zijn echter slechts kleine strohalmpjes dus verwacht er zeker geen wonderen van!

Er zijn zo van die mensen...

Nog een wijsheidje om de week mee te beginnen (als je besloten hebt dat de week op woensdag begint, zomaar als een zot idee):

Er zijn mensen die je energie geven en er zijn mensen die je energie opvreten...

Zelf ken ik een heleboel mensen die met mijn uiterst kostbare energie gaan lopen: mensen die je zwartmaken achter je rug, mensen die andere (lees 'geen') principes hebben, betweters, mensen die de godganse dag zagen en die het eigenlijk best wel goed hebben, mensen die veel vragen en weinig tot niks teruggeven, mensen die altijd over zichzelf reutelen (hè, ik ben je therapeut niet!) en nooit eens vragen hoe het met je gaat, ... Soit een heleboel mensen :-).

Gelukkig ken ik ook enkele mensen die me sprankjes energie geven: Manlief omdat hij me graag ziet en zoveel voor me doet dat mijn leven aangenaam maakt, Kapoenie met zijn aanstekelijk lachske, Nichtje(s) dat aanbiedt om Kapoenie te logeren te nemen, Vriendin die zomaar onverwacht op bezoek komt en zelfgemaakte heerlijke taart bijheeft, Andere Vriendin die me altijd aan het lachen brengt met grappige verhalen, een groottante van Manlief die heel lief en nuchter met beide voeten in de wereld staat, ... Soit ook een heleboel mensen :-).

En dan zijn er nog al die andere mensen die ertussenin zitten. Soms geven ze je energie en soms vreten ze je energie. De grijze zone zeg maar.

Kunst is (de moraal van het verhaal) om zelf niet al te veel energie te steken in de eerste categorie. Makkelijker gezegd dat gedaan.

Zelf probeer ik vooral in te zien in welke categorie bepaalde mensen vallen en vooral te genieten van de 2-de categorie. En als bepaalde mensen mijn energie dan proberen op te vreten, durf ik héél soms het geluk te hebben dat op tijd in te zien en in mezelf te zeggen: 'Stop, tot hier en niet verder.'

Nàh!

Recept koekjes zonder tarwe of suiker

Zoals ik al in een eerder bericht (recept bananenijs) schreef, probeer ik melkproducten, suiker en tarwe zoveel mogelijk te weren uit mijn voeding. Vooral dat laatste is moeilijk aangezien ik niet zomaar mag overschakelen naar de klassieke glutenvrije producten. Die zijn namelijk vaak gebaseerd op maïs dat dan weer fructose bevat. Fructose is een suiker die ik moet laten en zo is de cirkel weer rond.

Ik dus op zoek naar tarwevervangers zodat ik ook eens een (zelfgemaakt) koekje kon eten. Jeezes wat is dat moeilijk! Na verschillende mislukte (lees degoutante) bakpogingen met teffbloem en rijstbloem, uitgekomen op kamutbloem. Een oude tarwesoort maar eentje die beter verdragen wordt (alzo het alleswetende internet) dan tarwe.

Opmerking voor de coeliakielijders: kamut bevat wel gluten!!

Op vakantie in Nederland hadden we in de plaatselijke biowinkel (excuseer, 'reformwinkel') al ontbijtgranen, koekjes en pasta op basis van kamut gevonden. De smaak ervan was eigenlijk niet te onderscheiden van de gelijksoortige tarweproducten. Veelbelovend! Op zoek dus naar de bloem. En dat hebben we gevonden hier thuis om de hoek in de Bioplanet! Ikke heel blij en tegelijk heel ongerust. Hoe zouden mijn baksels smaken??

En ik kan u nu met trots zeggen dat mijn eerste zelfgemaakte kamutkoekjes (ze zijn nog warm, maar ik kan er al niet afblijven) best lekker zijn. Ziehier het recept:

Wat heb je nodig:
- 100 gr harde boter
- 35gr tagatesse
- 30 gr rijstsiroop
- 1 uitgeschraapt vanillestokje
- een half ei (vervelend, ik weet het)
- 200 gr kamutbloem


Wat moet je doen:

Laat de boter op kamertemperatuur komen. Meng de boter, de tagatesse en de rijstsiroop goed tot ze samen een zalvige massa vormen. Voeg vanilleschraapsel toe. Meng het ei erdoor en daarna de bloem. Het deeg is nu redelijk vochtig. Laat het deeg een halve dag in de koelkast rusten. (hoeft niet noodzakelijk, met wat extra bloem kan je al meteen aan de slag)

Verwarm de oven voor op 150 graden.

Bestrooi het werkoppervlak en het deeg royaal met bloem en rol het deeg tot ongeveer ½ centimeter dikte uit. Kneed eventueel nog wat bloem door het deeg als het te fel plakt.

Steek er koekjes uit met uitstekers/cutters. Leg de koekjes op bakpapier op een ovenplaat. Laat voldoende plaats tussen de koekjes zodat ze bij het bakken niet tegen elkaar komen. Plaats ze ongeveer 13 minuten in de oven tot de randjes goudbruin beginnen kleuren. Leg ze met behulp van een spatel voorzichtig op een taartrooster. De koekjes zijn nu nog zacht, maar dat hoort zo. Ze worden harder met het afkoelen. Als ze afgekoeld zijn, zijn ze klaar om eventueel te decoreren.

Tip : het vanille-extract kun je naar smaak vervangen door geraspte citroen-of sinaasappelschil, fijngehakte lavendelbloempjes, gemalen kokos, kaneelpoeder, speculaaskruiden, cacaopoeder of gemalen nootjes….

Bij deze bedankt ik hartelijk Vriendin A. die me het basisrecept voor deze koekjes bezorgde. Ik paste het zelf aan aan mijn dieet...

Staan of zitten?

Zoals ik al eerder vertelde, zit ik in een harmonie. Ik doe het slechts deeltijds, maar beleef er toch veel plezier aan. Zoals ik toen zei, doe ik niet mee aan staande of lopende optredens. Dat vind ik zelf heel spijtig omdat die meestal het leukst zijn wegens minder 'officieel'.

Onlangs zou er weer een staand optreden zijn en ik vertelde het bestuur dus dat ik niet zou kunnen meedoen omdat ik dan teveel rugpijn zou hebben. Toen kwam onze voorzitter met een oplossing. Hij had thuis een soort opvouwbaar krukje waar je al staand op kan leunen om je rug wat te ontlasten. Hij had het ooit gehaald in de Thuiszorgwinkel van de CM. Ik mocht de zitstok (zo heet het ding echt) wel even lenen voor dat optreden. En het was inderdaad een handig ding!

Ondertussen haalde ik het ding zelf in huis. Heb het nog niet gebruik maar ik ben er zeker van dat het nog veel van pas zal komen!

Daar komt de bruid...

Een dikke week geleden vierden Manlief en ik onze lederen of tarwe huwelijksverjaardag. huh? Ik wist het ook niet maar volgens een vriendin heet het zo als je 3 jaar getrouwd bent. Weer iets bijgeleerd hè!




Natuurlijk hadden we heel goed nagedacht over hoe we onze dag wilden organiseren. Een groot avondfeest met veel genodigden schrapten we direct van onze lijst. Hoe graag ik ook al onze vrienden en kennissen had uitgenodigd, dat zou de 'schoonste dag van mijn leven' veel te zwaar maken. We kozen voor een heel mooi en light alternatief. Hier is ons recept.




1. Eerst en vooral hadden we ongelooflijk veel geluk met het weer. Kan je niet voorspellen, was gewoon een flinke meevaller. Ons hoorde je niet klagen.




2. We trouwden (voorlopig) alleen voor de wet. Dat gaf mij wat meer tijd achteraf om wat bij te rusten. Een betonnen kapsel zorgde ervoor dat mijn dotje na een flinke middagdut er nog steeds even mooi uitzag als 's morgens. 's Avonds deed het wel een beetje zeer toen ik alle speldjes en rekjes verwijderde :-).




3. Als fotograaf vroegen we aan een héél goeie vriendin of zij de honneurs wilde waarnemen. Ze was verre van een professional maar ik had al verschillende van haar vakantiefoto's gezien en naar mijn zeer bescheiden mening had ze er oog voor. Het zorgde ook voor een pak minder stress, zo een fotografe waar je helemaal op je gemak bij bent.




4. In de voormiddag stonden op het programma: ontbijten met verloofde - kapster - kleed aandoen (nee Manlief had het nog niet op voorhand gezien) - ontvangen van bruidsboeket (dat had ik dan weer nog niet gezien) - fotoreeks in het plaatselijke park - boterhammeke als middagmaal - ontvangst van onze gasten (later meer over onze keuze).




5. Rond de middag trokken we met z'n allen naar het stadhuis van Leuven. Rond 13.30h zijn we getrouwd.




















6. In de namiddag was het tijd om te rusten. Ik trok gewoon mijn kleed uit, kroop in mijn bed en probeerde wat te slapen. Mijn haar was zo stevig opgestoken dat het niets gemerkt heeft van de passage op het kopkussen :-).




7. Rond 18h hadden we afspraak met onze gasten in een klein zaaltje. We hadden, ondanks het beperkt aantal gasten, toch een 5-gangen-menu met zelfs een heuse (kleine) bruidstaart als dessert. Heel lekker getafeld met leuke mensen!




8. We hadden slechts weinig gasten uitgenodigd: onze ouders, broers en zussen en dan van elk van ons onze beste vrienden. In totaal waren we met 16. Onze grotere familie en onze kennissen hebben we achteraf een foto gestuurd met de woorden: "Wij zijn getrouwd, in eenvoud en in 't klein, geluk hoeft niet groots te zijn." Misschien waren sommige mensen wel wat teleurgesteld dat ze niet waren uitgenodigd maar daar hebben wij alvast niks van gehoord. Ik vermoed dat veel mensen wel begrip hadden voor de situatie.




Kortom we hadden echt een onvergetelijke dag en we zouden het direct op dezelfde manier opnieuw doen!

Ik deel het bed met...

Manlief noemt het mijn buitenechtelijke relatie. (Het is inderdaad zo dat ik naast Manlief een vaste bedpartner heb). Zelf noem ik het mijn beste vriend in rugpijntijden... Het kersenpitje!!

Al meer dan 10 jaar lijd ik aan chronische rugpijn. Pijnstillers neem ik niet graag: ze helpen niet echt heel veel en je kan toch niet dag in dag uit op pijnstillers leven hè. Ik houd ze daarom voor speciale gelegenheden in de hoop dat ze dan beter werken (naïef gedacht waarschijnlijk :-)). Mijn enige soelaas komt van een lekker warm kersenpitje. Zelfs in de zomer gaat het bijna elke nacht mee naar bed en gebruik ik het overdag ook zéér intensief.

Je hebt ze in vierkant model (mijn favoriet) en in 'worstmodel'. Je vindt ze in de betere drogist maar af en toe vind je ze spotgoedkoop in de Aldi.

Enkele jaren geleden zat ik aan de computer met mijn kersenpitje in de rug toen ik plots 'pok' hoorde... En nog eens pok. Ik keek al eens verbaasd rond in de living en vond niks verdacht. De deugnietenpoezen lagen braaf te dutten dus dat was het voor een keer eens niet. Nog eens pok... Na lang rondkijken en goed zoeken vond ik een ietsiepietsie-mini-kersenpitje naast mijn bureaustoel. Nooit gedacht dat die dingen zó klein waren. Jaja, mijn kersenpitje was na al dat intensief gebruik versleten en door een heel klein gaatje sijpelden de pitjes één voor één naar buiten... De stof was versleten maar al die pitjes blijven natuurlijk gewoon goed. Ikke dus aan het werk. In die tijd had ik nog geen naaimachine dus het moest met de hand gebeuren. Heb een vierkantig lapje stevige stof genomen, een zakje van gemaakt (= 3,5 kanten toenaaien), de pitjes van mijn oud kussentje erin gegoten, verder toegenaaid en voilà, een nieuw kersenpitje!

Ondertussen maakte ik ook een nieuw 'worstmodel' door een pijp van een oude broek van Manlief te vermaken. Een floeren broek dus een héél zacht kussentje. Een mens mag zich al eens verwennen hè... :-)