Doseren!

Enkele dagen geleden vertelde ik jullie al een heel klein beetje over de revalidatietherapie die ik in 2008 volgde. Een van de basisprincipes die ze ons daar leerden was doseren. Ik reageerde in mezelf nogal sceptisch: als je altijd moe bent, doseer je toch vanzelf, wat zouden ze ons nu in godsnaam dààrover nog te vertellen hebben? Ik was toch een beetje mis...

Vóór ik aan de therapie begon zag mijn dag (ik werkte nog deeltijds) er ongeveer als volgt uit: in de voormiddag werkte ik en in de namiddag lag ik strijk in de zetel. Als ik thuis was, hield ik ongeveer datzelfde ritme aan: ik deed alles wat ik moest doen (huishouden en zo) in de voormiddag en daarna trakteerde ik mezelf op een tv-namiddagje terwijl ik in de zetel lag.

Ik had niet fouter kunnen doen!

Doseren van je energie wil zeggen dat je voldoende afwisselt in actief zijn en rusten en dat je van geen van beiden teveel of te weinig doet. Heel moeilijk dus om je eigen evenwicht te zoeken! Het komt erop neer dat je je inspanningen als een sinuscurve ziet op een tijdslijn. De vertikale as staat voor je inspanningen, de horizontale as staan voor de tijd (het verloop van de dag dus):

De bedoeling is dat je op die manier je lichaam niet meer te lang forceert en dat het dus zo héél stilletjesaan herstelt. Op (lange) termijn kan je dan je inspanningen verhogen. Je moet wel wat geduld hebben, maar ik kan je verzekeren dat het wel (iets) helpt!

Enkele bemerkingen van hoe je dat nu praktisch doet:

- Als je bij voorbeeld een stapel strijk hebt liggen (ik strijk niet, dus het is voor mezelf redelijk hypothetisch :-), doe die dan niet in één keer, maar stop al na een kwartiertje (zet eventueel een wekker, als je niet te stoppen bent). Laat de strijkplank indien mogelijk gewoon staan, ga een half uurtje of langer rusten en strijk dan nog eens een kwartiertje. Het lijkt onmogelijk om je werk zo gedaan te krijgen, maar als je doorzet, heb je zo wel de hele dag een beetje energie en niet alleen in de voormiddag.

- Je moet jezelf de rust gunnen. Niks geen schuldgevoelens: je bent ziek. Anderen nemen medicatie of zo om beter te worden, jij neemt rust om beter te worden. Zeg tegen jezelf dat rust goed is voor je. Ok, genoeg meneer pastoor gespeeld nu ;-).

- Probeer niet al te perfectionistisch te zijn. Het vraagt véél energie om alles in de puntjes te doen en het zorgt ervoor dat je te laat beseft dat je al lang had moeten rusten. Laat de boel soms even de boel. (Moet toegeven dat sinds kleine Kapoenie er is, dat laatste véél moeilijker is...) Wees niet te streng voor jezelf. 

- Als je het moeilijk vindt om zomaar in de zetel te gaan liggen om te rusten, neem wat omhanden: een tijdschrift, een boek, kijk wat tv, luister naar de radio of goeie muziek, ... Bij mij is het vaak de enige manier om lichamelijk tot rust te komen... :-(

- Doseer ook voldoende op een goeie dag of op een goed moment. Het risico met CVS is dat je op een goed moment er wil van profiteren om vanalles in te halen. Spijtig genoeg moeten we dat achteraf vaak bekopen. Kunst is dus om jezelf op een goed moment tot de orde te roepen en toch op tijd te gaan rusten. Eerlijk gezegd vind ik dat vaak nog het moeilijkste maar gelukkig is er dan Manlief om me in de zetel te dwingen :-). 

- Als je inspanningen 'inplant', denk dan niet alleen aan verplichte dingen zoals huishouden. Ook sociale activiteiten horen hierbij en moeten dus spijtig genoeg gedoseerd worden...

Revalidatietherapie

4 jaar geleden volgde ik een cognitieve gedragstherapie. Die ging door in het CVS-referentiecentrum van Pellenberg (bij Leuven). Daar heb ik spijtig genoeg wel wat nonsens gehoord (van de therapeuten maar zeker ook van enkele groepsgenoten :-)) maar ik heb er ook enkele nuttige dingen opgestoken waar ik ook vandaag nog wat aan heb.

Ik heb er onder andere geleerd ...
- te doseren in energieverbruik. Klinkt simpel, maar is moeilijker dan je op het eerste zicht zou zeggen.
- mijn piekermachine een beetje stil te leggen. Oh zo belangrijk!
- mijn conditie traag maar zeker op te bouwen door met een hartslagmeter te werken. Doe ik dus nu nog.
- mijn slaapgewoontes een beetje aan te passen. Niet elke klassieke 'slaaptip' is goed voor CVS-patiënten!


Over elk van deze thema's komt de komende week zeker meer! Het zijn echter slechts kleine strohalmpjes dus verwacht er zeker geen wonderen van!

Er zijn zo van die mensen...

Nog een wijsheidje om de week mee te beginnen (als je besloten hebt dat de week op woensdag begint, zomaar als een zot idee):

Er zijn mensen die je energie geven en er zijn mensen die je energie opvreten...

Zelf ken ik een heleboel mensen die met mijn uiterst kostbare energie gaan lopen: mensen die je zwartmaken achter je rug, mensen die andere (lees 'geen') principes hebben, betweters, mensen die de godganse dag zagen en die het eigenlijk best wel goed hebben, mensen die veel vragen en weinig tot niks teruggeven, mensen die altijd over zichzelf reutelen (hè, ik ben je therapeut niet!) en nooit eens vragen hoe het met je gaat, ... Soit een heleboel mensen :-).

Gelukkig ken ik ook enkele mensen die me sprankjes energie geven: Manlief omdat hij me graag ziet en zoveel voor me doet dat mijn leven aangenaam maakt, Kapoenie met zijn aanstekelijk lachske, Nichtje(s) dat aanbiedt om Kapoenie te logeren te nemen, Vriendin die zomaar onverwacht op bezoek komt en zelfgemaakte heerlijke taart bijheeft, Andere Vriendin die me altijd aan het lachen brengt met grappige verhalen, een groottante van Manlief die heel lief en nuchter met beide voeten in de wereld staat, ... Soit ook een heleboel mensen :-).

En dan zijn er nog al die andere mensen die ertussenin zitten. Soms geven ze je energie en soms vreten ze je energie. De grijze zone zeg maar.

Kunst is (de moraal van het verhaal) om zelf niet al te veel energie te steken in de eerste categorie. Makkelijker gezegd dat gedaan.

Zelf probeer ik vooral in te zien in welke categorie bepaalde mensen vallen en vooral te genieten van de 2-de categorie. En als bepaalde mensen mijn energie dan proberen op te vreten, durf ik héél soms het geluk te hebben dat op tijd in te zien en in mezelf te zeggen: 'Stop, tot hier en niet verder.'

Nàh!

Recept koekjes zonder tarwe of suiker

Zoals ik al in een eerder bericht (recept bananenijs) schreef, probeer ik melkproducten, suiker en tarwe zoveel mogelijk te weren uit mijn voeding. Vooral dat laatste is moeilijk aangezien ik niet zomaar mag overschakelen naar de klassieke glutenvrije producten. Die zijn namelijk vaak gebaseerd op maïs dat dan weer fructose bevat. Fructose is een suiker die ik moet laten en zo is de cirkel weer rond.

Ik dus op zoek naar tarwevervangers zodat ik ook eens een (zelfgemaakt) koekje kon eten. Jeezes wat is dat moeilijk! Na verschillende mislukte (lees degoutante) bakpogingen met teffbloem en rijstbloem, uitgekomen op kamutbloem. Een oude tarwesoort maar eentje die beter verdragen wordt (alzo het alleswetende internet) dan tarwe.

Opmerking voor de coeliakielijders: kamut bevat wel gluten!!

Op vakantie in Nederland hadden we in de plaatselijke biowinkel (excuseer, 'reformwinkel') al ontbijtgranen, koekjes en pasta op basis van kamut gevonden. De smaak ervan was eigenlijk niet te onderscheiden van de gelijksoortige tarweproducten. Veelbelovend! Op zoek dus naar de bloem. En dat hebben we gevonden hier thuis om de hoek in de Bioplanet! Ikke heel blij en tegelijk heel ongerust. Hoe zouden mijn baksels smaken??

En ik kan u nu met trots zeggen dat mijn eerste zelfgemaakte kamutkoekjes (ze zijn nog warm, maar ik kan er al niet afblijven) best lekker zijn. Ziehier het recept:

Wat heb je nodig:
- 100 gr harde boter
- 35gr tagatesse
- 30 gr rijstsiroop
- 1 uitgeschraapt vanillestokje
- een half ei (vervelend, ik weet het)
- 200 gr kamutbloem


Wat moet je doen:

Laat de boter op kamertemperatuur komen. Meng de boter, de tagatesse en de rijstsiroop goed tot ze samen een zalvige massa vormen. Voeg vanilleschraapsel toe. Meng het ei erdoor en daarna de bloem. Het deeg is nu redelijk vochtig. Laat het deeg een halve dag in de koelkast rusten. (hoeft niet noodzakelijk, met wat extra bloem kan je al meteen aan de slag)

Verwarm de oven voor op 150 graden.

Bestrooi het werkoppervlak en het deeg royaal met bloem en rol het deeg tot ongeveer ½ centimeter dikte uit. Kneed eventueel nog wat bloem door het deeg als het te fel plakt.

Steek er koekjes uit met uitstekers/cutters. Leg de koekjes op bakpapier op een ovenplaat. Laat voldoende plaats tussen de koekjes zodat ze bij het bakken niet tegen elkaar komen. Plaats ze ongeveer 13 minuten in de oven tot de randjes goudbruin beginnen kleuren. Leg ze met behulp van een spatel voorzichtig op een taartrooster. De koekjes zijn nu nog zacht, maar dat hoort zo. Ze worden harder met het afkoelen. Als ze afgekoeld zijn, zijn ze klaar om eventueel te decoreren.

Tip : het vanille-extract kun je naar smaak vervangen door geraspte citroen-of sinaasappelschil, fijngehakte lavendelbloempjes, gemalen kokos, kaneelpoeder, speculaaskruiden, cacaopoeder of gemalen nootjes….

Bij deze bedankt ik hartelijk Vriendin A. die me het basisrecept voor deze koekjes bezorgde. Ik paste het zelf aan aan mijn dieet...

Staan of zitten?

Zoals ik al eerder vertelde, zit ik in een harmonie. Ik doe het slechts deeltijds, maar beleef er toch veel plezier aan. Zoals ik toen zei, doe ik niet mee aan staande of lopende optredens. Dat vind ik zelf heel spijtig omdat die meestal het leukst zijn wegens minder 'officieel'.

Onlangs zou er weer een staand optreden zijn en ik vertelde het bestuur dus dat ik niet zou kunnen meedoen omdat ik dan teveel rugpijn zou hebben. Toen kwam onze voorzitter met een oplossing. Hij had thuis een soort opvouwbaar krukje waar je al staand op kan leunen om je rug wat te ontlasten. Hij had het ooit gehaald in de Thuiszorgwinkel van de CM. Ik mocht de zitstok (zo heet het ding echt) wel even lenen voor dat optreden. En het was inderdaad een handig ding!

Ondertussen haalde ik het ding zelf in huis. Heb het nog niet gebruik maar ik ben er zeker van dat het nog veel van pas zal komen!

Daar komt de bruid...

Een dikke week geleden vierden Manlief en ik onze lederen of tarwe huwelijksverjaardag. huh? Ik wist het ook niet maar volgens een vriendin heet het zo als je 3 jaar getrouwd bent. Weer iets bijgeleerd hè!




Natuurlijk hadden we heel goed nagedacht over hoe we onze dag wilden organiseren. Een groot avondfeest met veel genodigden schrapten we direct van onze lijst. Hoe graag ik ook al onze vrienden en kennissen had uitgenodigd, dat zou de 'schoonste dag van mijn leven' veel te zwaar maken. We kozen voor een heel mooi en light alternatief. Hier is ons recept.




1. Eerst en vooral hadden we ongelooflijk veel geluk met het weer. Kan je niet voorspellen, was gewoon een flinke meevaller. Ons hoorde je niet klagen.




2. We trouwden (voorlopig) alleen voor de wet. Dat gaf mij wat meer tijd achteraf om wat bij te rusten. Een betonnen kapsel zorgde ervoor dat mijn dotje na een flinke middagdut er nog steeds even mooi uitzag als 's morgens. 's Avonds deed het wel een beetje zeer toen ik alle speldjes en rekjes verwijderde :-).




3. Als fotograaf vroegen we aan een héél goeie vriendin of zij de honneurs wilde waarnemen. Ze was verre van een professional maar ik had al verschillende van haar vakantiefoto's gezien en naar mijn zeer bescheiden mening had ze er oog voor. Het zorgde ook voor een pak minder stress, zo een fotografe waar je helemaal op je gemak bij bent.




4. In de voormiddag stonden op het programma: ontbijten met verloofde - kapster - kleed aandoen (nee Manlief had het nog niet op voorhand gezien) - ontvangen van bruidsboeket (dat had ik dan weer nog niet gezien) - fotoreeks in het plaatselijke park - boterhammeke als middagmaal - ontvangst van onze gasten (later meer over onze keuze).




5. Rond de middag trokken we met z'n allen naar het stadhuis van Leuven. Rond 13.30h zijn we getrouwd.




















6. In de namiddag was het tijd om te rusten. Ik trok gewoon mijn kleed uit, kroop in mijn bed en probeerde wat te slapen. Mijn haar was zo stevig opgestoken dat het niets gemerkt heeft van de passage op het kopkussen :-).




7. Rond 18h hadden we afspraak met onze gasten in een klein zaaltje. We hadden, ondanks het beperkt aantal gasten, toch een 5-gangen-menu met zelfs een heuse (kleine) bruidstaart als dessert. Heel lekker getafeld met leuke mensen!




8. We hadden slechts weinig gasten uitgenodigd: onze ouders, broers en zussen en dan van elk van ons onze beste vrienden. In totaal waren we met 16. Onze grotere familie en onze kennissen hebben we achteraf een foto gestuurd met de woorden: "Wij zijn getrouwd, in eenvoud en in 't klein, geluk hoeft niet groots te zijn." Misschien waren sommige mensen wel wat teleurgesteld dat ze niet waren uitgenodigd maar daar hebben wij alvast niks van gehoord. Ik vermoed dat veel mensen wel begrip hadden voor de situatie.




Kortom we hadden echt een onvergetelijke dag en we zouden het direct op dezelfde manier opnieuw doen!

Ik deel het bed met...

Manlief noemt het mijn buitenechtelijke relatie. (Het is inderdaad zo dat ik naast Manlief een vaste bedpartner heb). Zelf noem ik het mijn beste vriend in rugpijntijden... Het kersenpitje!!

Al meer dan 10 jaar lijd ik aan chronische rugpijn. Pijnstillers neem ik niet graag: ze helpen niet echt heel veel en je kan toch niet dag in dag uit op pijnstillers leven hè. Ik houd ze daarom voor speciale gelegenheden in de hoop dat ze dan beter werken (naïef gedacht waarschijnlijk :-)). Mijn enige soelaas komt van een lekker warm kersenpitje. Zelfs in de zomer gaat het bijna elke nacht mee naar bed en gebruik ik het overdag ook zéér intensief.

Je hebt ze in vierkant model (mijn favoriet) en in 'worstmodel'. Je vindt ze in de betere drogist maar af en toe vind je ze spotgoedkoop in de Aldi.

Enkele jaren geleden zat ik aan de computer met mijn kersenpitje in de rug toen ik plots 'pok' hoorde... En nog eens pok. Ik keek al eens verbaasd rond in de living en vond niks verdacht. De deugnietenpoezen lagen braaf te dutten dus dat was het voor een keer eens niet. Nog eens pok... Na lang rondkijken en goed zoeken vond ik een ietsiepietsie-mini-kersenpitje naast mijn bureaustoel. Nooit gedacht dat die dingen zó klein waren. Jaja, mijn kersenpitje was na al dat intensief gebruik versleten en door een heel klein gaatje sijpelden de pitjes één voor één naar buiten... De stof was versleten maar al die pitjes blijven natuurlijk gewoon goed. Ikke dus aan het werk. In die tijd had ik nog geen naaimachine dus het moest met de hand gebeuren. Heb een vierkantig lapje stevige stof genomen, een zakje van gemaakt (= 3,5 kanten toenaaien), de pitjes van mijn oud kussentje erin gegoten, verder toegenaaid en voilà, een nieuw kersenpitje!

Ondertussen maakte ik ook een nieuw 'worstmodel' door een pijp van een oude broek van Manlief te vermaken. Een floeren broek dus een héél zacht kussentje. Een mens mag zich al eens verwennen hè... :-)

Zij rijdt met de 'brommer'...

Op vakantie in Nederland hadden we het geniale plan om te gaan fietsen. Het weer deed niet echt geniaal mee, maar toch... We hadden onze fietsen meteen voor een weekje gehuurd met het idee: van zodra het goed weer is èn Kapoenie is wakker (het manneke deed op vakantie op de meest onmogelijke uren een dutje), zijn we ribbedebie.
Ons moeder (ikke dus) wil wel fietsen, en zeker als het landschap zo plat is als een pannenkoek, maar de energie ontbreekt nogal eens dus werd het een electrische fiets.

Wouw, dat een luxe! Een hele openbaring! Je kan de ondersteuning (voor leken: de extra duwkracht die uit de batterij komt en die je dus niet zelf hoeft te produceren, jieha!) instellen naar sterkte. Dit hangt wel af van het type fiets. Op vakantie had ik een eenvoudige Sparta en die voldeed helemaal aan mijn wensen: manlief kon amper volgen, haha.

We namen al snel de beslissing om zelf thuis ook zo'n ding aan te schaffen. En 'al snel' mag je letterlijk nemen: de dag na onze vakantie schuimden we enkele plaatselijke fietsenwinkels af. Pffft, wat een teleurstelling. Van zodra die mannen horen dat je op zoek bent naar een electrische fiets, zie je de dollartekentjes in hun ogen verschijnen. Ze stellen dan allemaal hun 'betere instapmodel' voor. Lees: een verhikel dat de helft meer kost dan wat je in gedachten had. En we wisten ongeveer wel de prijs die we wilden betalen want we hadden al wat research gedaan in Nederland (veel goedkoper voor fietsen) en op het net. En toch kostte de goedkoopste electrische fiets bij de gemiddelde handelaar 2000 euro... Zucht!

We hadden nog één fietsenwinkel in gedachten. Als we daar niks naar onze goesting vonden, zouden we zelfs overwegen onze fiets gewoon in Nederland zelf te gaan halen. Maar daar, in een hoekje, stond ze, de Miss Grace van Gazelle, in het lichtblauw. Ik werd er op slag verliefd op! En ze voldeed aan al mijn eisen:

- een eevoudige stadsfiets (dus geen sportmodel om bergen mee te gaan beklimmen)
- mogelijkheid om een kinderstoeltje op te monteren
- afneembare batterij
- batterij discreet onder de bagagedrager (en niet zoals in de jaren stillekes achter het frame zodat je precies met een brommerke aan het rijden bent)
- zeer democratische prijs

Na een testritje door mezelf (glunder glunder) en door Manlief (die een lichtblauw model er nét iets over vindt, maar wel meteen zei dat het een echte Kirstenfiets is) werd al gauw beslist om ons Grace te kopen...

We hopen dat een electrische fiets mijn mobiliteit verhoogt, bijdraagt tot een meer sociaal leven en dat we zelfs af en toe kleine fietstochtjes zullen kunnen maken... Wordt vervolgd...

De prinses op de erwt...

En toen was het vakantie... We huurden dit jaar een huisje in een vakantiepark in Nederland. Ik kijk altijd met ongerustheid naar de matras op een vakantiebestemming. Te hard of te zacht, het bepaalt een groot deel van je nachtrust en dus van je vakantie.
Dit jaar was Manlief de eerste die op het bed ging zitten. Hij wees me meteen op de hardheid van het ding. Ik hoorde hem zelfs het woord 'beton' mompelen... Oei oei, dat zou wat worden, een hele week op een keiharde matras. Sja, niks aan te doen, we zouden er gewoon het beste van maken.

Je moet weten dat ik thuis een opperste-beste matras heb, gekocht een kleine 10 jaar geleden in een heuse speciaalzaak. Je kent dat wel: je mag gaan proefliggen op de matrassen in de winkel en een kinesist (of dat beweerde hij toch) kijkt zeer ernstig en gespecialiseerd naar je ruggengraat om dan te vertellen welke matras het beste voor je is. En dus slaap ik al die tijd al op een matras op maat.

De eerste ochtend in ons vakantiehuisje viel het me niet op. De tweede dag viel mijne frank: ik had véél minder rugpijn. Zou het komen door de matras? Ik durfde er niet op hopen en toch: de rest van de week had ik duidelijk minder rugpijn dan thuis! Zo'n opluchting! Ik had daardoor ook overdag wat meer energie want de pijn die ik normaal voel, vréét energie.

We zouden pas terug thuis kunnen zien of het echt de matras was hè. En zover zijn we dus. 2 dagen weer thuis en bibi heeft weer meer rugpijn. Dat wordt dus veranderen van matras, naar een harder model. Hoe we dat oplossen, vertel ik zeker een volgende keer!

Slaap kindje slaap

Het lijkt vanzelfsprekend en alle jonge mama's hebben de tip gehoord toen ze zwanger waren: Als je kindje slaapt, moet je zelf ook rusten...

De eerste maanden vond ik dat verschrikkelijk moeilijk: rusten op commando, niet weten hoe lang het dutje van zoonlief duurt en dus hoe lang je zelf zal kunnen rusten. Er is daarenboven ook nog altijd wat te doen!

Ondertussen doe ik het wèl, rusten als Kapoenie slaapt. 2 dagen in de week (en dan nog het weekend natuurlijk) is hij thuis bij de mama en dan pas ik mijn ritme aan hem aan. Maar het zijn ook de dagen dat ik mijn huishoudelijke taken op me neem. Zo kan ik volledig rust nemen als Kapoenie naar de crèche is.

Hoe pak ik dat dan allemaal aan?
Zolang Kapoenie wakker is, speel ik wat met hem (zoveel mogelijk zittend in de zetel, hij op zijn poep op de grond) of doe ik de was en de plas. Was insteken - even checken bij Kapoenie - was verder insteken - nog eens checken - wasmachine opzetten - beetje spelen met de deugniet.
En dan gaat de schat een dutje doen. Wat ik ook aan het doen ben, ik laat het liggen. Dat vergt discipline, zéér veel discipline ;-). En ik ga liggen in de zetel. Soms heb ik het geluk dat Kapoenie een lang dutje doet, maar zeker als het een kort dutje is, moet ik van elke minuut profiteren.

Wanneer Kapoenie terug wakker is, zijn eten heeft gehad en weer ijverig kokeneteke aan het spelen is (zijn favoriet spelletje van het moment, een kinderhand is rap gevuld, een plastieken lepel en potteke volstaan voor ùren plezier) hang ik de was op, ruim ik op, zet de vuilzakken buiten, soit, alles wat moet gebeuren.

Hoe het verder zal gaan als zoonlief minder slaap nodig heeft overdag, sja dat zal de toekomst uitwijzen...

Een nieuwe hobby...

Niet dat ik vroeger zo'n spring-in-'t-veld was, maar ik was toch een pak actiever dan nu. Ook in mijn vrije tijd. Sinds ik CVS heb, heb ik mijn hobby's toch wat moeten herzien. Zie ook bij de harmonie.

4 jaar geleden zat ik op dat vlak een beetje in de put. Ik zat voltijds thuis en het tv-kijken en lezen kwamen me de oren uit. Ik wilde iets DOEN. Maar wat kan je doen al liggend of al zittend? En zo ben ik beginnen handwerken. Ik kende nog wel wat basis van het breien en haken van in de lagere school maar ver zou ik daan niet mee springen. Na wat zoeken, vond ik in de boekhandel en in de bib wel wat boekjes die de nodige technieken van naaldje tot draadje (hm, jaja, domme woordspeling) uitleggen.

En zo ben ik beginnen haken en breien. Van knuffels...

tot kledingstukken voor groot en klein...

Kortom: ik heb het handwerken uit noodzaak ontdekt, maar heb al heel veel plezier aan beleefd!

Recept bananenijs zonder suiker

Sinds kort weet ik dat ik lijd aan lactose-intolerantie en in mindere mate aan fructosemalabsorptie.

Lactose-intolerantie wil zeggen dat je het enzyme ontbreekt dat de lactose (suiker in melk) in je lichaam moet afbreken. Fructosemalabsorptie wil zeggen dat je het enzyme ontbreekt dat fructose (vruchtensuikers en bij uitbreiding suiker in het algemeen) in het lichaam afbreekt. Beiden kunnen zorgen voor darmlast. Daar heb ik niet zoveel last van maar ik vermoed (en dat is helemaal geen medisch gestaafde redenering!) dat het bij mij voor extra vermoeidheid zorgt.

Soit, ik dus op zoek naar lactosevrije en suikervrije producten en recepten. Ook zelf wat uitproberen. Eerlijk toegegeven: er is al meer mislukt dan dat er gelukt is. En toch... Hier een recept om rijpe bananen te verwerken én een lekker dessertje ineen te flansen. Twee vliegen in één klap, joepie!

Wat moet je hebben:

- 2 goed rijpe bananen
- 280 ml lactosevrije volle room
- 4 el rijstsiroop (ter vervanging van suiker, verkrijgbaar in biowinkels en zo)
- 2 eieren
- beetje citroensap


Wat moet je doen:

- prak de bananen, samen met eieren en de rijstsiroop. Sprenkel er een beetje citroensap bij.
- klop de room stijf.
- zet de room onder het prakje.
- zet in de diepvries.

De smaak is super maar de structuur is een beetje 'ijzig'. Ik zal het een volgende keer proberen aan te passen. Als het lukt, hoor je het zeker!

Njammie!

Mama op stap 2

Omdat Kapoenie groot genoeg werd voor een eenvoudige plooibuggy, gingen we ook ditmaal (na de koets) op zoek naar een lichtgewicht model. Sja, mama heeft nog steeds last van haar rug en zo'n koets telkens ineen en uiteenvouwen, als het niet nodig is...
Wij weer winkels afstruinen. Ik was zéér kritisch. De rugpijn is de laatste weken weer erger, dus ik moest en zou een lichtgewicht model vinden. Zo kwamen we uit bij Yezz van Quinny. Het ziet eruit als een speelgoedmodel maar de verkoopster zweerde dat het zeer ster is.

Nadeel:
Het is een spiksplinternieuw model dus het kost stukken van mensen. Om en bij de 200 euro, zucht...

Voordelen:
1. De buggy weegt amper 5 kg. Als je dat vergelijkt met de goedkopere supermarktmodellen van tegen de 10 kg, dan weet je het wel...

2. Hij is zeer compact als hij is opgevouwen. Je kan hem met een riem op je schouder dragen.

3. Hij rijdt heel vlotjes.

Verboden te strijken...

Een huishouden (met kinderen of niet) beredderen is een hele klus, zeker als je CVS hebt. Daarom houd ik het graag zo minimalistisch mogelijk. Niet makkelijk als je een perfectionnistje zoals ik bent, maar toch, het is noodzakelijk.

Daarom wordt er hier thuis zo goed als niets gestreken. Lang rechtstaan, de warmte, neenee, niks voor mij! (en Manlief laat ik het liever ook niet doen ;-)). De enige dingen die hier gestreken worden, zijn de hemden van Manlief (noodzakelijk voor het werk) en soms zakdoeken. En dat laat ik dan allemaal nog doen door de poetsvrouw, indien mogelijk.

Natuurlijk moet je wel zorgen dat je natte was een beetje kreukvrij droogt. Zelf heb ik geen droogkast dus ik heb helemaal geen idee hoe de natte was daar uit komt maar ik kan me zo voorstellen dat dat nogal gekreukt is.

Neenee, hier wordt de was manueel op een droogtoren gehangen. Als je alles mooi recht hangt (NIET overlaten aan Manlief dus!) en je trekt er een beetje aan dan is strijken absoluut niet nodig!

Enig commentaar van (schoon)moeders moet je wel volledig kunnen negeren natuurlijk. :-)

Shoppen, shoppen shoppen!

Sja, je mag dan chronisch ziek zijn, je wil al eens een nieuw kleedje, niet waar? Maar hoe pak je dat aan met   (rug)pijn en een (zeer) beperkte conditie?

Sinds verschillende jaren houd ik af en toe samen met een héél goeie Vriendin een heuse shopdag. Ondertussen hebben we een goed gerodeerd systeem dat ik graag met jullie deel:

1. We willen graag profiteren van de koopjes maar zien natuurlijk enorm op tegen de drukte en de files die dat met zich meebrengt. Vandaar dat we proberen ergens in de 2-de week van de solden te gaan. Er zijn dan vaak nog echte koopjes te doen en de grote drukte is al gepasseerd.

2. We gaan niet naar de grootsteden Antwerpen of Brussel, vééls te druk voor ons en we (allez, ik dan toch) hebben niet de energie om alle winkels te doen. We kiezen voor Leuven, Diest, Hasselt, Mechelen en dergelijke.

3. Om het vervoer zo weinig vermoeiend mogelijk te maken, voert Manlief ons meestal ter plaatse. Lief hè...


4. We laten man en bloedjes van kinderen thuis. Hen meenemen zou veel te veel energie opslorpen en verhindert enigszins het bijkletsen van ons, dames.

5. We winkelen maximum 1 à 2 uur in de voormiddag. Tegen dan begin ik toch al wel serieus moe te worden én speelt mijn rugpijn serieus op. Een rustpauze is aan de orde! We eten op het gemak ergens een hapje. We laden de batterijtjes een beetje op en ontlasten onze rug een beetje. De tongen kletsen wel ijverig verder, natuurlijk We eten iets warms; zo hoeft er vanavond niet meer gekookt te worden. (Manlief en kinderen moeten hun plan maar eens trekken.)

6. Na de middag doen we nog 1 à 2 uurtjes verder, afhankelijk van het energiepeil. Indien nodig lassen we nog een zitpauze in. Een bankje, met een ijsje, heerlijk toch!

7. Terwijl Vriendin kleren past, zoek ik me een zitplaatsje. In sommige winkels staan extra stoelen (of zelfs zetels) bij de pashokjes. Anders geeft Vriendin met plezier het stoeltje van haar pashokje af.

8. Tot slot plan ik de dagen nadien bewust niks (of toch zo weinig mogelijk) in: een weerbots zit er ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch wel in...


Veel plezier!!

Slaapwel...?

In tijden van slapeloosheid een eenvoudige wijsheid ...

Als je niet kan slapen, dan rust je maar...

Ze komt van mijn mama-zaliger. Als kind lag ik ook soms ùren wakker en dan zei ze deze geruststellende woorden.