Een nieuwe hobby (2)

Onder het motto 'zoek nog eens een zittende hobby' kwam ik terecht bij het blijkbaar hele hippe naaien. Niet dat ik per se hip wil zijn, ik zocht gewoon iets creatiefs dat ik al zittend kan doen en toen bleek ineens dat ik niet alleen was...
Het naaimachien kreeg ik via via en ik noem het liefjes 'mijn fossiel'. Het loodzware ding dateert dan ook van 1956 en heeft zelfs nog in 'De Kongo' gezeten. Maar het doet wat het moet doen. Alleen het manneke moet meekunnen natuurlijk.

En daarom ging ik naar de les. In Leuven een winkeltje gevonden waar je les op maat kan volgen. Super!! Ik leerde er in de lente een rokje (A-lijn) maken en met de vaardigheden die ik toen leerde, kon ik al gauw enkele maanden verder.

(leuke gordijnstofjes hè ;-), het rechtse stofje heb ik in de kringloopwinkel gehaald voor een 2 euro!)

En nu ben ik vandaag weer naar de les gegaan. Ah ja, want de winter staat weer voor de deur en dat is, om het eufemistisch te zeggen, niet mijn beste seizoen. Ik moet er dus vanuit gaan dat ik dan verschillende maanden achter elkaar niet genoeg fut zal hebben om naar een naailes van 2 uur te gaan. Daarom ga ik nu dus. Kan ik nog wat extra vaardigheden leren om in de winter thuis een beetje verder te prutsen. Ah ja, want thuis kan ik werken in blokken van een half uurtje. Er schuilt dus een vooruitziende vrouw in mij!

Nog een voordeel van het naaien: het doet me goed aan mijn zelfvertrouwen dat ik iets kan creëren en dat is altijd meegenomen. Als je omwille van ziekte niet kan werken, voel je je al eens nutteloos en dan is zo'n boostje voor je zelfbeeld altijd meegenomen!

Les petits plaisirs (2)

En zo geniet een mens al eens van...
- een dagje frisser weer te midden van een hittegolf.
- een weekendje weg met Manlief terwijl Kapoenie gaat logeren bij familie.
- een klein fietstochtje in het zonneke.
- de thuiskomst van Manlief na een lange dag.
- het uitkijken naar het bezoekje van Beste Vriendin morgen.
- een leuke reactie op mijn blog.
- het dromen van een nieuw naaiprojectje (ik ga er vrijdag even les voor volgen, maar ik kan nu al dromen hè).
- in de Body Shop slechts een klein haarborsteltje (3 euro) kopen en toch twéé staaltjes krijgen.

Aan de borst?

Tegenwoordig word je als toekomstige jonge moeder van overal overspoeld met de goeie raad om je baby borstvoeding te geven. Ik twijfel niet aan de voordelen van borstvoeding maar... Als je, om welke reden dan ook, beslist om géén borstvoeding te geven, lijk je wel een crimineel.

Ik geef het toe, ik heb geen borstvoeding gegeven, steek me maar in den bak :-).

Er waren meerdere redenen voor die beslissing. Ten eerste zag ik me niet zomaar in het openbaar half uitkleden om de kleine Kapoenie eten te geven. Ten tweede had ik gehoord van enkele jonge moeders uit mijn omgeving dat toen ze de borst gaven, ze de energie gewoon uit hun lijf gezogen voelden worden. Tsja, en daar had ik nu eens geen zin in sè.

Ik overlegde met mijn gyneacologe. Je kon zo merken dat die in tweestrijd stond. Waarschijnlijk vond ze dat ik wel gelijk had met flesjes te willen geven, maar haar deontologische plicht dreef haar er toch toe om me aan te raden 'het een weekje te proberen, dan kan je nog zien'.

Ben ik blij dat ik niet geluisterd heb!!! De eerste 24 uur na de bevalling was ik zó uitgeteld dat Manlief heel de zorg van Kapoenie op hem moest nemen. Borstvoeding zou dan echt niet gelukt zijn. Ook de weken nadien was ik heel blij dat we ervoor gekozen hadden om flesjes te geven. Zo konden we 's nachts een beetje afwisselen en de druk verdelen.

Men zegt dat moedermelk meer antistoffen en zo bevat. Ik zou het niet kunnen zeggen. Ja, Kapoenie is de eerste winter vaak ziek geweest. We hadden sommige maanden een abonnement bij de huisdokter en bij de dokter van wacht. Maar ik heb persoonlijk niet de indruk dat hij méér ziek geweest is dan andere kindjes.

Voor ons was flesvoeding dus helemaal geen slechte keuze!

Warm genoeg?

Eerst klagen we steen en been dat juli niet zomers genoeg is en dan overvalt augustus ons. Een ware hittegolf, alsof God gedacht moet hebben: 'Ik zal ze daar eens flink bij hun pietje hebben, altijd dat klagen...' :-)

En ja natuurlijk, iederéén heeft er last van en barrikadeert zich binnen achter gesloten rolluiken, afgedekte koepels enzomeer.

Maar wij, CVS-ers... wij hebben een zéér beperkt bereik in onze thermostaat. In de winter is het rap te koud en moet ons lichaam véél energie steken in het warm worden en houden van ons lichaam. En dan is het zomer en steken we weer minstens evenveel energie in het koel worden. Eigenlijk is de lente toch een wreed goed seizoen hè ;-).

De laatste dagen ben ik extra moe, van dat stijgende Fysiek Quotiënt niks meer te merken. Waarschijnlijk slaap ik niet zo goed natuurlijk.

Tips hieromtrent kan ik jullie amper geven. Ons gezond verstand volgen en zoveel mogelijk uit de hitte blijven en aftellen naar het einde van de hittegolf :-)...

Recept cookies

En dan hier nog eens een receptje zonder tarwe, suiker of lactose. Gepikt van het net en de nodige aanpassingen gedaan en geprobeerd. En grote opluchting :-)! Sinds ik op mijn dieet sta, heb ik namelijk al menig baksel weggekieperd. Dit dus niet, het zal allemaal met plezier in ons mondje verdwijnen...

Wat heb je nodig (voor ongeveer 20 koekjes):

- 200 gr gezeefde kamutbloem (te vinden in de Bioplanet, opgelet, kamut bevat wel gluten)
- 1/2 theelepel zout
- 33 gr tagatesse (zoetmiddel te vinden in de Bioplanet maar ook in veel gewone supermarkten)
- 50 gr rijstsiroop (alweer in de Bioplanet, ik moet er aandelen gaan kopen denk ik ;-))
- 125 gr gesmolten boter
- 50 à 100 gr geraspte chocolade (ik heb chocoladedruppels van Jacques gebruikt, bevatten dus wel een klein beetje suiker, als je een alternatief zonder suiker vindt, laat het zeker weten!)
- 1 uitgeschraapt vanillestokje
- 1 ei


Wat moet je doen:
- de gesmolten boter mengen met het ei, de zoetstoffen (tagatesse en rijstsiroop) en het afgeschraapt vanillestokje.
- de gezeefde bloem en het zout toevoegen en het geheel tot een homogene massa kneden.
- de deegbal ongeveer 30 minuten in de koelkast zetten.
- de chocolade schilfers of druppels door het deeg kneden.
- de oven voorverwarmen op 150 gr.
- een bakplaat beleggen met bakpapier.
- kleine bolletjes rollen van het deeg en ze een beetje platdrukken op je bakplaat.
- ongeveer 24 minuten bakken in de oven (afhankelijk van de grote en dikte van je cookies natuurlijk)

Smullen maar!!

Doseren is ook...

op vrijdagavond niet naar de wekelijkse (halve) repetitie van de harmonie gaan omdat je zaterdag familiefeest hebt. Plannen en prioriteiten stellen hè...

Even naar 't stad?

Wij wonen in een fusiegemeente van de stad Leuven en als we dus een stapje in de wereld zetten, trekken Manlief, Kapoenie en ik nogal rap naar Leuven. Een hapje eten of een mini-shoptoer of gewoon een zondags wandelingske, we vinden het er altijd wel gezellig.

In lang vervlogen tijden (dus vóór ik wist dat ik beter moest doseren en letten op mijn hartslag), zochten we altijd naar een gratis parkeerplaatsje ergens ver van het centrum en deden we alles te voet. Maar sinds we het licht gezien hebben :-), doen we het dus anders. En duurder.

We zetten onze auto nu zo goed als altijd in een betaalparking pal in het centrum. Ok, dat kost ons een flinke duit, maar zo stop ik geen nutteloze energie in naar het centrum te stappen en kan ik wel meer van het uitstapje zelf genieten.

De fietsproef

In vorige berichten vertelde ik jullie al meer over mijn revalidatietherapie. Ik volgde ze 4 jaar geleden in het CVS-referentiecentrum van Pellenberg bij Leuven. Zoals ik ook vermeldde, leerde ik er te doseren, iets te doen aan het piekeren en mijn slaapproblemen iets of wat aan te pakken. Het belangrijkste item in de therapie was echter de condietraining. En daar ga ik jullie nu eindelijk wat meer over vertellen :-).

Alles begint met een inspanningstest. Ik noem het voortaan de Vermaledijde Fietsproef. Je moet namelijk op een hometrainer fietsen. De weerstand wordt met de minuut zwaarder en je moet fietsen tot je niet meer kan. Vandaar 'vermaledijde' want je bent er achteraf toch minstens enkele dagen niet goed van. Tijdens het fietsen worden verschillende parameters gemeten, onder andere je hartslag, je zuurstofopname en je bloeddruk.

De bedoeling van de fietsproef is:
1. je conditie bepalen
2. je werkhartslag bepalen
3. je met de voorgaande gegevens aan de slag zetten om je conditie te verbeteren.

1. Je conditie 
Je conditie wordt uitgedrukt in een getal vergelijkbaar met je IQ, maar dan je FQ (fysiek quotiënt). Je fysiek quotiënt wordt onder meer beïnvloed door je leeftijd en je gewicht. Men gaat ervan uit dat een persoon van dezelfde leeftijd en die niet aan sport doet een FQ heeft van 100. Men heeft vastgesteld dat de gemiddelde CVS-patiënt een FQ heeft van rond de 70.

Toen ik mijn eerste fietsproef deed (in het begin van de revalidatietherapie) was ik nog halftijds aan het werk. Ik ging er dus van uit dat mijn FQ wel nog zou meevallen en dat ik wel boven die 70 zou zitten; Spijtig genoeg was niets minder waar. Ik had een FQ van slechts... 36! Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing: ik werkte toch nog deeltijds? Hoe kon ik dan zo'n laag FQ hebben?!
Een gesprek met de begeleidende kinesist opende me de ogen. Veel CVS-patiënten (zoals ik dus) doen heel veel puur op karakter en niet omdat ze het kunnen. Eigenlijk zei mijn lichaam dat ik bijna constant moest platliggen. Als ik zo zou voortdoen (aldus de kinesist) zou het niet lang meer duren of ik kreeg een gigantische weerslag en zou niks meer kunnen...
Manlief en ik namen deze woorden erg au sérieux en besloten dat ik zo snel mogelijk zou stoppen met werken om me volledig te kunnen wijden aan mijn genezing. Ondertussen zit ik 4 jaar thuis en als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat dat een goeie beslissing is geweest.


2. Je werkhartslag
Eén van de kenmerken van iemand met CVS (iemand met een zéér slechte conditie) is dat zijn/haar hartslag snel heel hoog is, vooral bij een (lichte) inspanning. Door héél geleidelijk aan je conditie te werken, gaat je hartslag stilletjesaan zakken. Probleem is dat die conditietraining héél anders (= veel trager) moet gaan dan bij gezonde mensen.
Na de fietsproef kregen we elk onze werkhartslag. Bij mij was dat toen 105. Concreet wilde dat zeggen dat ik alleen aan hartslag 105 mocht komen als ik 'sportte' of aan mijn conditie aan het werken was, 2 keer per week. Héél moeilijk als je weet dat ik al aan 105 kwam door gewoon nog maar rond te stappen. Maandenlang (eigenlijk doe ik het nu nog, het is een ingebakken gewoonte geworden) ben ik door het leven geslenterd om toch maar onder de 105 te blijven. Mijn hartslagmeter was en is, het zal je niet verbazen, mijn beste vriend.
2 keer per week moest ik aan mijn conditie werken. We mochten wandelen of fietsen en begonnen bij amper 10 minuten. Elke week deden we er 2 minuten bij. Met een werkhartslag van 105 kan je nog aan sport doen door gewoon een beetje door te stappen. Geleidelijk aan verbeterde mijn conditie echter (het werd moeilijker om al stappend aan 105 te komen) en kroop ik op de fiets. Men had ons zeer sterk aangeraden om zelf een hometrainer te kopen. Dan kan je op vaste tijdstippen fietsen, je hebt geen last van ons gezellig Belgisch weertje en je kan heel geleidelijk aan de weerstand opvoeren (zodat je aan je werkhartslag komt). De bedoeling is dat je er elke week 2 minuten bijdoet, maar in de realiteit was dat niet altijd mogelijk. In de winter gaat het altijd een pak minder goed met me; er loert al eens een griepje of flinke verkoudheid om de hoek. In die periode waren er soms verschillende weken dat ik het aantal minuten helemaal niet kon opdrijven. Dat was niet echt een ramp, zo bleek later.

3. Het resultaat
Het vergt veel geduld en minstens evenveel discipline, 2 keer in de week op je hometrainer kruipen. Zelf vond ik het vooral heel moeilijk om buiten die 20 minuten training onder de 105 hartslag te blijven. Dàt vroeg pas discipline!! Velen van onze groep (we waren met 10) hebben dat dan ook niet volgehouden.
Maar al mijn inspanningen brachten wel op! Na een half jaar moesten we allemaal weer naar Gasthuisberg (groot ziekenhuis in Leuven) voor de Vermaledijde Fietsproef. Mijn FQ was ondertussen gestegen tot 45! In onze groep waren er maar 3 personen wiens FQ was verbeterd in dat half jaar en dat waren die 3 mensen, die heel gedisciplineerd gefietst en gedoseerd hadden.
Op 2 jaar tijd heb ik mijn conditie kunnen opvoeren tot 77! Een hele verbetering dus. Ik was (en ben :-)) héél trots op mezelf.
En nee, zo'n grote verbetering van je conditie betekent geen wonderbaarlijke genezing. Ik had het gevoel in mijn dagelijks leven niet echt veel verbetering te voelen. Maar eigenlijk voelde ik het wèl: als ik over mijn grens ging, moest ik niet meer (zoals voorheen) een hele week of meer recupereren. Ik had dan nog wel een flinke dip, maar met goed rusten kwam ik er met een 2-tal dagen vanaf.


Conclusie
Er zijn heel wat verschillende benaderingen in de geneeskunde om CVS aan te pakken. Elk groot ziekenhuis heeft zijn specialist die zijn eigen aanpak heeft. In Leuven besloot men te gaan voor gedragstherapie. Via gedragverandering zorgen voor genezing (of toch verbetering). Ik kan zelf geen oordeel vellen over de andere benaderingen maar ik kan wel zeggen dat de Leuvense benadering bij mij werkt. Je moet er veel voor over hebben (heel je huishouden moet ernaar geregeld worden dat je op tijd kan rusten en 'sporten'), je moet enorm veel discipline en geduld hebben, maar bij mij heeft het gewerkt.

Ondertussen ben ik mama geworden. Tijdens de zwangerschap en de eerste maanden na mijn bevalling was ik totaal niet in staat om maar iets aan mijn conditie te doen. Ik wist en voelde dat mijn FQ dramatisch gezakt moest zijn (ik ben mààndenlang een wrak geweest :-().
Een half jaar geleden ben ik héél voorzichtig terug aan de slag gegaan met mijn hartslagmeter. Vorige week heb ik terug een fietsproef gedaan en mijn FQ is terug in stijgende lijn, joepie!!

De weg is nog zoooo lang maar ik weet, ik kom er (ooit) wel.

Enkele opmerkingen
Een hartslagmeter kan je kopen in een sportwinkel, maar ook bij je apotheker. De meesten bestaan uit een band die je rond je borstkas spant (ter hoogt van de onderste rand van je bh, voor de vrouwen onder ons) en een horloge waar je je hartslag kan op aflezen. Voor 50 euro heb je echt al wel een degelijk model.

Als je echt van plan bent om een hometrainer te kopen, moet je toch wel enkele  honderden euro's rekenen :-(. De gemiddelde recreatieve hometrainer voldoet waarschijnlijk niet omdat je de weerstand niet voldoende geleidelijk aan kan opbouwen. Mijn hometrainer (een toenmalige promotie in de Makro) begint bij 15 watt en springt per 5 watt naar boven. Bij de meeste hometrainers is dat verschil groter (dus te groot).

Ga niet af op de gegevens die ik hierboven voor mezelf heb vermeld. Deze zijn zeer persoonlijk en hangen af van je leeftijd, je gewicht, je conditie en zoveel meer. Ik heb je gewoon een indicatie willen geven over wat er mogelijk is. Als je voor jezelf wil weten hoe het met je FQ is gesteld, raad ik je ten stelligste aan te overleggen met je huisarts! Hoewel de referentiecentra voor CVS als dusdanig niet meer bestaan, is er misschien wel een andere mogelijkheid om aan de weet te komen op welke hartslag je moet oefenen.

In principe kan je niet zomaar een fietsproef meer doen aangezien de CVS-referentiecentra niet meer bestaan als dusdanig. Maar aangezien ik het programma in het verleden heb gevolgd, kon ik vorige week wèl nog een fietsproef doen.

Ziezo, dit was een hele boterham. Ik kan me voorstellen dat heel mijn uitleg een beetje verwarrend en moeilijk overkomt. In het begin van mijn therapie was het voor mij ook allemaal chinees, maar ondertussen goochel ik met de begrippen FQ, wattage (weerstand van de hometrainer), hartslag enzovoort. Ik kan me heel goed voorstellen dat er wel wat vragen gerezen zijn bij het lezen van dit stukje. Aarzel niet ze te stellen. Ik zal, in de mate van het mogelijke, een antwoord geven :-).

Les petits plaisirs...

Het leven is (zelfs als je chronisch ziek bent) niet altijd miserie. We kunnen toch genieten van kleine dagelijkse dingen, niet waar? Manlief vindt het soms verbazingwekkend, hoe ik optimist kan blijven ondanks mijn fysieke toestand. Maar misschien is het wel dankzij mijn ziekte dat ik heb leren genieten van die kleine pleziertjes...
Vanaf nu ga ik regelmatig meegeven waarvan ik in het dagelijkse leven kan genieten. Kunnen jullie misschien zelf nog aanvullen...

Ik kan genieten van...

- slapen in een verse pyjama én in verse lakens.
- de droge humor van Manlief.
- een lekkere kruidenbroodje met kaas en groentjes van De Werf (Hoogeschoolplein Leuven) eten.
- gekleurde naggellak aanbrengen en niet buiten de lijntjes kleuren (lukt me zelden, dus elke gelukt nagel is er één gewonnen ;-)).
- een goed boek lezen waarin je kan wegzinken zoals in een warme deken.
- de stilte die over het huis neerdaalt nadat Kapoenie minùtenlang heeft liggen krijsen omdat hij een nieuw tandje krijgt.
- na lang rechtstaan eindelijk kunnen gaan zitten.
- het weerzien met een goeie vriendin ook al heb je gisteren nog een uur lang aan de telefoon gehangen.
- Kapoenie die zijn handjes vol choco uitsteekt om gepakt te worden.

Slaapwel...

Als kind al was ik een moeilijke slaper. Tis te zeggen, ik lag altijd héél lang wakker. En vond dat normaal. Tot ik als volwassene hoorde van kennissen en vrienden die meteen in slaap vielen als ze zich op bed leggen. Daar kan ik alleen maar van dromen. Letterlijk dan :-).

Een deel van mijn slaapprobleem is zeker te wijten aan het vele piekeren. Dat probeer ik zo op te lossen. Verder probeer ik een aantal klassieke slaaptips toe te passen. Een groot deel zijn gewoon logisch boerenverstand, een ander deel helemaal onzin, maar ook die wil ik je weer niet onthouden...

1. Een geleidelijke overgang van je dag naar je nacht. Wees dus niet te actief vlak voor je gaat slapen (dooh!) en probeer er een vast ritueel van te maken. Zo weet je lichaam dat je je klaarmaakt om te gaan slapen.

2. Probeer elke dag rond dezelfde tijd te gaan slapen en op te staan. (Moeilijk hè)

3. Een tip voor mensen die niet aan CVS lijden: overdag géén dutje doen. Voor ons, CVS-patiënten geldt die regel gelukkig niet, we zouden het gewoon niet volhouden. Wel is het het best om zo weinig mogelijk te slapen overdag. Zet eventueel een wekker als je wil slapen. Zelf heb ik een héél goeie wekker: Kapoenie zijn babyfoon wekt me wel ;-).

4. Vermijden van emotionele en opwindende activiteiten vlak voor het slapengaan. Het zorgt voor teveel adrenaline waardoor je niet kan slapen. Misschien de keuze van je avondlijke tv-programma's aanpassen?

5. Vermijden van dingen te doen die veel concentratie vragen.

6.. Cafeïne, nicotine, zware maaltijden, alcohol vermijden in de avond (of eerder, al naargelang je zelf aanvoelt).

7. Slaapkamer dient alleen om te slapen en te vrijen: geen tv dus, best ook niet lezen. Hoewel ik dat laatste aan mijn laars lap: het lezen van niet al te spannende  boeken maakt deel uit van mijn avondritueel.

8. Als je na 20 minuten nog wakker ligt, moet je uit je bed komen en even iets anders doen. Héél domme tip naar mijn mening,  want als ik dat zou doen, zou ik de hele nacht moeten opstaan na 20 minuten. Maar het is een klassieke tip wat slaaphygiëne betreft.

Soit, ik geef jullie de tips mee, je kan dan zelf zien wat voor jou gaat en wat niet. Zelf heb ik bij voorbeeld een hele tijd geprobeerd om in bed niet te lezen voor het slapengaan (tip 7), maar dat had het omgekeerde effect dus ben ik gewoon terug beginnen lezen. Ik let er dan wel op geen spannende thrillers te lezen voor het slapengaan. 

De theorie van de roze olifant!

Ik ben een stresskip. Een enorme piekermachine. Zucht... Het kan gaan van belangrijke dingen (toen ik me iets beter voelde: ga ik terug werken of gaan we voor een kindje) tot de onnozelste (wat doen we dit weekend). En het doet geen goed aan mijn energiepeil, natuurlijk.

Daarom dat ik tijdens de revalidatietherapie besloot om zeker de anti-pieker-module te volgen. Ik zou eindelijk verlost zijn van dat hersen-malen!
Dat was een beetje naiëf, maar toch. Naast weer een heleboel onzin (die ik ook zal vermelden, want wie weet is het voor jou geen onzin), heb ik toch ook weer enkele pareltjes wijsheid opgevangen...

Eerst en vooral moesten we onszelf enkele vragen stellen om een patroon te herkennen. Als je een patroon herkent, kan je (in theorie) een halt aan jezelf toeroepen als je het begin van je patroon gewaar wordt:
- Wanneer ga je piekeren? Zijn er waarschuwingssignalen?
- Waarover pieker je vaak? Niet vaak?
- Hoe voel je je op dat moment? Daarna?
- Zorgt piekeren ervoor dat je je plannen gaat uitvoeren of niet?
- Hoe zou je leven eruit zien zonder piekeren?

Dan moesten we een onderscheid leren maken tussen:
- piekeren over de toekomst > < het verleden 'herkauwen'
- problemen die oplosbaar zijn > < onoplosbare problemen (deze laatste zou je dan moeten kunnen leren te aanvaarden, 'zou moeten', inderdaad)

Vervolgens kregen we een soort huiswerk. We moesten elke dag een vast piekermoment inlassen: een moment waarin we onszelf toelieten (zelfs verplichtten) te piekeren. Een hulp kon zijn om onze gedachten op te schrijven, een soort piekerdagboek bij te houden. De bedoeling was dat we daarmee onszelf een soort controle oplegden: we mochten piekeren, maar alleen binnen dat opgelegde moment en niet daarbuiten. Zelf heb ik dat braafjes geprobeerd maar vastgesteld dat het niet zo mijn ding was. Het opschrijven vond ik wel nog een goed idee (het hielp me mijn gedachten te structureren) maar ik kon na dat half uurtje gewoon niet stoppen met piekeren en was de rest van de dag helemaal opgejaagd. Niet echt de bedoeling dus. Ik geef jullie de tip gewoon mee, want misschien hebben jullie er wèl wat aan.

Dan kwam een volgende piekeroefening. We moesten onze ogen sluiten, het stil maken en we werden door de psychologe met aandrang gevraagd niet aan een roze olifant te denken. Enkele minuten later bleek iedereen natuurlijk heel de tijd aan een roze olifant te hebben gedacht :-).

Conclusie: jezelf verplichten ergens niet aan te denken heeft vaak het omgekeerde effect.

We moesten het weer stil maken, onze ogen sluiten en naar het verhaaltje van de psychologe luisteren. Ze schetste het beeld van een mooi groen park in het zonnetje, met mooie zandpaadjes. Een klein meisje huppelt vrolijk tussen de bloemetjes en lacht uitgelaten. De vogeltjes tsjirpen in de bomen...
Na het verhaaltje vroeg de psychologe droogjes wie er nog aan een roze olifant had gedacht. Niemand natuurlijk :-). En dat is dus de theorie van de roze olifant:

Als je ergens niet aan wil denken, stuur dan bewust je gedachten ergens anders naartoe!

Zelf heb ik al heel veel aan deze tip gehad en pas ik hem dagelijks toe. Ik begin namelijk nogal te piekeren als ik 's avonds wakker lig in mijn bed. En dan zit je algauw in de vicieuze cirkel van niet kunnen slapen omdat je aan het piekeren bent en piekeren omdat je niet kan slapen. Om die cirkel te doorbreken leid ik mijn gedachten heel bewust een andere kant op.

En dan komen die uren lezen en tv-kijken heel goed van pas! Ik herhaal namelijk in gedachten scenario's van soaps en andere tv-programma's en van het boek dat ik aan het lezen ben, ik verander de dialogen een beetje, wijzig de verhaallijn, ... Eigenlijk zou ik allang mijn eigen tv-soap moeten hebben, met al die spannende verhalen die ik zo creëer :-). Ik weet dat het een beetje simplistisch overkomt en misschien zelfs een beetje kinderachtig maar voor mij werkt het wonderwel. Op die manier kan ik mijn gedachten afleiden van mijn piekerspinsels en kom ik tot rust om in slaap te kunnen vallen.

Referentiecentra? (deel 2)

Vandaag deed ik nog eens een inspanningsproef om te bepalen hoever het staat met mijn conditie. Later vertel ik jullie alles over deze fietsproef.

Ik wilde van de gelegenheid gebruik maken om bij de begeleidende kinesist eens grondig te informeren naar hoe het nu zit met die referentiecentra. Als die het niet wist, dan weet niemand het.

En ja, slecht nieuws. De conventie rond CVS bestaat niet meer en dus zijn er geen subsidies meer voor de centra. Concreet wil dat zeggen dat behandelen in zo'n centra niet meer terugbetaald wordt door de mutualiteiten. Volgens de kinesist van dienst bestaan er nog wel particuliere initiatieven maar die zijn dan heel duur (voor de patiënt veronderstel ik).

Je moet dus inderdaad rekenen op je huisarts om je goed door te verwijzen. Misschien kan je huisarts je namelijk doorsturen naar een kinesist of een psycholoog die je dan begeleidt op een manier die vergelijkbaar is met de gewezen behandelingen in zo'n CVS-referentiecentrum...

Referentiecentra?

Vertel ik jullie de afgelopen week vanalles over mijn revalidatietherapie in het CVS-referentiecentrum van Pellenberg, maar weet ik helemaal niet hoe het daar nu mee staat, met die centra. Zou ik bij gelegenheid toch eens vragen aan de huisdokter. En aangezien ik met periodes een heel trouwe klant ben bij de dokter, deed de gelegenheid zich gisteren al voor.

Het antwoord was spijtig genoeg heel vaag: de dokter wist eigenlijk zelf niet of die centra nog bestonden (= subsidies krijgen, denk ik) en waar ze nu mensen naartoe moest sturen die de diagnose CVS krijgen. Héél spijtig dat ik jullie dus daarover niets meer kan vertellen, maar misschien heb je toch een heel klein beetje aan het lezen van mijn belevenissen in Pellenberg. Of misschien weet jouw huisdokter meer? Of kan je terecht bij een goeie kinesist die geloof in CVS?

Nie goe bezig...

Verdorie toch! Dan schrijf je eerder een berichtje over hoe je moet doseren en dan doe je het zelf hélemaal verkeerd. Kan gebeuren :-(. Hier het verhaal van afgelopen weekend...

Vrijdagavond waren Manlief, Kapoenie en ik uitgenodigd bij een goede Vriendin en haar Partner voor een barbecue. Dat sloegen we natuurlijk niet af! Het was al heel lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden en het was hoog tijd voor ons Dames om nog eens flink bij te kletsen! De Heren kunnen altijd terugvallen op hun gemeenschappelijke interesse: de voetbal.
Het succes van de avond zou echter afhangen van Kapoenie. Die weigert nog al eens te slapen op een ander :-(... We hadden ons dus voorbereid op een zeer snelle barbecue-hap en een vlucht naar huis als Kapoenie het op een krijsen zou zetten. Maar wat hadden we een geluk! We nestelden hem in het reisbedje dat Vriendin had staan, zetten zijn slaapmuziekske op en... we hebben hem van heel de avond niet meer gehoord! Soit, door het onberispelijke gedrag van zoonlief, konden we natuurlijk lang blijven plakken. Need I say more?

Zaterdag ging Manlief helpen verbouwen bij een andere Vriendin. Ik zou er dus die dag alleen voor staan in de zorg voor Kapoenie. Doe ik natuurlijk met veel plezier maar is soms wel een beetje (te) vermoeiend. En dan kreeg ik ook nog het geniale plan om mijn elektrische bolide in te rijden. En toen maakte ik de klassieke CVS-fout (die ik eigenlijk allang niet meer zou mogen maken, maar een mens is soms toch (nóg) een beetje dommer dan zijn haarkleur ;-)): ik maakte een fietstochtje van een heel dik uur. Ging heel vlotjes natuurlijk, maar ik zou ondertussen moeten weten dat ik het toch zou moeten bekopen achteraf...

En dan werden we zondag ook nog uitgenodigd bij een grootTante en grootNonkel van Manlief om een 'stukske taart' te komen eten en een wandelingske te maken. Het weer zat mee, dus gingen we eerst wandelen. Vlakbij Tante en Nonkel is er een park waar zij regelmatig gaan wandelen. We zouden een 'toerke' gaan doen. Tante en Nonkel weten dat ik CVS heb, dus ik dacht er niet teveel over na...
We hadden al een flink eind gestapt én ik voelde dat ik de dag voordien flink gefietst had toen Nonkel zei: "Zullen we anders hier afslaan?" Antwoord van Tante: "Ah, ok, dan maken we vandaag de korte toer." Euh, de KORTE toer? Help! Ik was Nonkel héél dankbaar voor zijn voorstel. Ze waren zich waarschijnlijk geen van beiden bewust van mijn vermoeidheid en noch Manlief, noch ikzelf durfden er iets van te zeggen. (dom hè, ik weet het...)
Soit, zondagavond, thuis was ik doodop: we hadden naar mijn gevoel een hele marathon gelopen. En dat na een vrijdagavondje uit én een fietstochtje dat weekend...

Zo zie je maar, af en toe gaan we allemaal de mist in. Ik wéét dat ik goed moet doseren en dus plannen, maar soms lukt het gewoon niet of 'vergeet' ik even dat ik CVS heb.

Maar... Ondanks het verplichte extra rusten achteraf, heb ik echter toch enorm genoten van het bijkletsen met Vriendin, het fietsen met Kapoenie en het wandelen met Tante en Nonkel en dat is toch ook veel waard hè... :-)