Vandaag weer de daad bij het beloofde woord gevoegd en een wandelingetje in de zon gemaakt. Zalig. Geeft weer een klein opkikkertje.
En als we Sabine en Frank mogen geloven, moesten we er vandaag wel van profiteren want er staan ons enkele zeer natte en donkere dagen te wachten...
Over mij
- Kirsten
- Hoi! Ik ben een 35-jarige vrouw die met Manlief, Kapoenie (geboren in april 2011), Kater en Kattie in een huisje aan de rand van de stad Leuven woont. 12 jaar geleden kreeg ik chronische rugpijn en 8 jaar geleden kwam daar nog eens een niet-ophoudende vermoeidheid bij. Het duurde nog 3 jaar tegen dat de diagnose CVS viel... Als je CVS opzoekt op het internet, valt me op dat het vaak deprimerende artikelen zijn. En ok, het leven is geen pretje met een chronische ziekte, maar er zijn toch ook nog leuke dingen te beleven, nietwaar? En zo kwam ik op het idee van deze blog. Een nuchtere kijk op het dagelijks leven met CVS en vooral met kleine tips en tricks hoe ik mijn ziekte heb ingepast in mijn dagelijks doen en laten. Hopelijk heb je er wat aan! Reacties (en eventueel extra tips) zijn trouwens altijd welkom!
woensdag 31 oktober 2012
maandag 29 oktober 2012
Stress...
Binnenkort gaan we met z'n allen verhuizen. Dat wil zeggen Manlief, Kapoenie, de 2 poezies en ikzelf natuurlijk. Manlief en ik hebben namelijk een huis gekocht met een tuintje en een boompje en laten dit huisje (aka rij-villa, wegens 1 badkamer per slaapkamer, één dus) met melancholie achter.
Maar voor het zover is, moest er veel gestressed worden:
- een huis zoeken (3 jaar alstublieft)
- dit huisje verkopen (immo over de vloer, bezoekers over de vloer, ge zijt niet meer thuis in uw eigen kot)
- lening zoeken
- paperasserij (zucht)
En het is nog niet gedaan natuurlijk. Het ergste moet nog komen: de verhuis zelf. We zijn er nog niet echt uit hoe we dat CVS-gewijs gaan aanpakken, dus dat ontdekt u gezellig samen met mij. Als er iemand goeie tips heeft, laat ze please please please weten :-).
Maar voor het zover is, moest er veel gestressed worden:
- een huis zoeken (3 jaar alstublieft)
- dit huisje verkopen (immo over de vloer, bezoekers over de vloer, ge zijt niet meer thuis in uw eigen kot)
- lening zoeken
- paperasserij (zucht)
En het is nog niet gedaan natuurlijk. Het ergste moet nog komen: de verhuis zelf. We zijn er nog niet echt uit hoe we dat CVS-gewijs gaan aanpakken, dus dat ontdekt u gezellig samen met mij. Als er iemand goeie tips heeft, laat ze please please please weten :-).
dinsdag 23 oktober 2012
sorteren...
Ik deed het al toen ik nog gezond, vief en alleenstaand door het leven ging. Sorteren... van de vuile was. En daar bedoel ik mee dat vuile kleren niet gewoon in één wasmand vliegen maar meteen gesorteerd worden per wasmachineprogramma. Zelf heb ik 3 groepen:
- kookwas
- licht gekleurde was
- donker gekleurde was.
En volgens die 3 categorieën gaan mijn kleren ook de was in. Is heel handig. Je ziet meteen of je van een bepaalde categorie al veel vuile was hebt of niet. En je moet geen kostbare energie steken in het sorteren op het moment dat je gaat wassen. Ik sorteer in het opruimsysteem voor speelgoed van de Ikea. Als een bak propvol is, heb je ongeveer de hoeveelheid van een volle wasmachine. Keihandig.
En toen kwam Manlief in mijn leven en ook in mijn huisje mee wonen. Een ramp - dacht ik - om mijn sorteersysteem aangeleerd te krijgen aan een wasdummie. Maar het is gelukt! Mijn Manlief (tis een schatje zenne) heeft met vallen en opstaan geleerd in welke bak zijn jeansbroeken moeten en in welke bak zijn hemden. En ja, we hebben ooit eens een lading lichtblauw ondergoed gehad toen er toch iets in de verkeerde bak gegleden was, maar een echte ramp was dat nu ook niet hè.
De bedoeling is om kleine Kapoenie ook van kleins af aan te leren wat in welke bak moet. Enfin, toch een paar basisdingen hè. De rest zal de mama dan wel doen, met veel liefde natuurlijk! :-)
- kookwas
- licht gekleurde was
- donker gekleurde was.
En volgens die 3 categorieën gaan mijn kleren ook de was in. Is heel handig. Je ziet meteen of je van een bepaalde categorie al veel vuile was hebt of niet. En je moet geen kostbare energie steken in het sorteren op het moment dat je gaat wassen. Ik sorteer in het opruimsysteem voor speelgoed van de Ikea. Als een bak propvol is, heb je ongeveer de hoeveelheid van een volle wasmachine. Keihandig.
En toen kwam Manlief in mijn leven en ook in mijn huisje mee wonen. Een ramp - dacht ik - om mijn sorteersysteem aangeleerd te krijgen aan een wasdummie. Maar het is gelukt! Mijn Manlief (tis een schatje zenne) heeft met vallen en opstaan geleerd in welke bak zijn jeansbroeken moeten en in welke bak zijn hemden. En ja, we hebben ooit eens een lading lichtblauw ondergoed gehad toen er toch iets in de verkeerde bak gegleden was, maar een echte ramp was dat nu ook niet hè.
De bedoeling is om kleine Kapoenie ook van kleins af aan te leren wat in welke bak moet. Enfin, toch een paar basisdingen hè. De rest zal de mama dan wel doen, met veel liefde natuurlijk! :-)
zaterdag 20 oktober 2012
Njammie
Voor alles sukkelaars die net als ik (proberen) suikervrij (te) eten...
In het tijdschrift Vitaya van de maand november (nu al te verkrijgen, rap hè ;-)), staat een heel artikel over afkicken van suiker. Maar het leukste is wel dat er enkele bakrecepten bij staan: marmercake, brownies, confituurtaart en brusselse wafels waarin de suiker vervangen wordt door tagatesse of stevia. Op de foto's ziet het er alvast veelbelovend uit :-).
Natuurlijk moet ik ook nog de tarwebloem vervangen maar dat doen we tegenwoordig door een mix te nemen van kamutbloem (bevat gluten) en rijstbloem. Niet zo lekker, maar ik heb nog niet beter gevonden...
In het tijdschrift Vitaya van de maand november (nu al te verkrijgen, rap hè ;-)), staat een heel artikel over afkicken van suiker. Maar het leukste is wel dat er enkele bakrecepten bij staan: marmercake, brownies, confituurtaart en brusselse wafels waarin de suiker vervangen wordt door tagatesse of stevia. Op de foto's ziet het er alvast veelbelovend uit :-).
Natuurlijk moet ik ook nog de tarwebloem vervangen maar dat doen we tegenwoordig door een mix te nemen van kamutbloem (bevat gluten) en rijstbloem. Niet zo lekker, maar ik heb nog niet beter gevonden...
dinsdag 16 oktober 2012
Licht!
In de winter gaat het altijd een pak minder goed met me. Ik ben dan veel moeër, en de moreel, sja die zou ook een pak beter kunnen dan. Je hoort er wel vaker van hè, de bewuste winterdepressie. Als zelfs gezonde mensen er last van hebben is het niet te verwonderen dat CVS-patiënten (die toch al zoveel gevoeliger zijn) er extra last van hebben.
De oorzaak zou naar het schijnt liggen aan een gebrek aan (zon)licht, waardoor we minder vitamine D aanmaken. Dus als je er iets aan wil doen, moet je zorgen dat je voldoende zon of licht ziet. Zo kan je in de winter bij voorbeeld een vakantie naar Tenerife boeken. Of je kan zo'n speciale lamp kopen die het zonlicht imiteert. In de scandinavische landen zou zo'n lamp een enorme succes zijn.
Maar zowel de vakantie als zo'n speciale lamp zijn natuurlijk niet van de verniet...
Vandaar mijn goed voornemen voor deze winter: van zodra het een beetje zonnig weer is (ook al vriest het stenen uit de grond) verplicht ik mezelf een wandelingetje te maken. En vandaag voegde ik meteen de daad bij het woord! In de voormiddag was het hier in het Leuvense één grote grijze regensoep. Om depressief van te worden. Maar gelukkig klaarde het in de namiddag wel wat op. Ook al was er veel wind, ik pakte Kapoenie goed in (het manneke profiteert dikwijls mee van mijn vitamine D-queeste) en trok naar buiten. En het heeft deugd gedaan dus ik ga het blijven doen. Na de winter evalueren we dan wel of het iets uitgehaald heeft...
De oorzaak zou naar het schijnt liggen aan een gebrek aan (zon)licht, waardoor we minder vitamine D aanmaken. Dus als je er iets aan wil doen, moet je zorgen dat je voldoende zon of licht ziet. Zo kan je in de winter bij voorbeeld een vakantie naar Tenerife boeken. Of je kan zo'n speciale lamp kopen die het zonlicht imiteert. In de scandinavische landen zou zo'n lamp een enorme succes zijn.
Maar zowel de vakantie als zo'n speciale lamp zijn natuurlijk niet van de verniet...
Vandaar mijn goed voornemen voor deze winter: van zodra het een beetje zonnig weer is (ook al vriest het stenen uit de grond) verplicht ik mezelf een wandelingetje te maken. En vandaag voegde ik meteen de daad bij het woord! In de voormiddag was het hier in het Leuvense één grote grijze regensoep. Om depressief van te worden. Maar gelukkig klaarde het in de namiddag wel wat op. Ook al was er veel wind, ik pakte Kapoenie goed in (het manneke profiteert dikwijls mee van mijn vitamine D-queeste) en trok naar buiten. En het heeft deugd gedaan dus ik ga het blijven doen. Na de winter evalueren we dan wel of het iets uitgehaald heeft...
donderdag 11 oktober 2012
Eén is geen?
Kleine Kapoenie is ondertussen een dikke 17 maand en dan denken koppels al eens aan een tweede kindje. Zo ook wij. Heel even dan ;-). Hoe graag ik ook een extra paar guitige oogjes in huis wil en een broertje of zusje voor Kapoenie wil, mijn verstand zegt (voorlopig) toch nog nee.
De eerste maanden met Kapoenie waren namelijk een hel. Ikke doodmoe van de laatste zwangerschapsloodjes en de bevalling. Een ferm pijnlijke knip daarenboven. En een Kapoenie die toch wel meer dan gemiddeld last had van darmkrampjes. Soit, het was puur overleven. Zo erg zelfs dat ik meerdere keren heb gedacht dat we er beter niet aan begonnen waren... Spijtig want iedereen zegt dat je moet genieten van die eerste tijd als ze nog piep zijn, hier is er echter weinig genoten die eerste maanden.
En dus heb ik een licht trauma opgelopen. Eerlijk, als ik terugdenk aan die eerste tijd en foto's van toen terugzie, begin ik bijna te wenen omdat ik meteen de vermoeidheid en de pijn terugvoel.
Even wachten dus met het nadenken over een tweede. Manlief zegt dat we er over een jaartje misschien aan moeten denken, maar of dat een haalbare kaart is? CVS doet op een jaar geen wonderlijke verdwijntrucs hè...
De eerste maanden met Kapoenie waren namelijk een hel. Ikke doodmoe van de laatste zwangerschapsloodjes en de bevalling. Een ferm pijnlijke knip daarenboven. En een Kapoenie die toch wel meer dan gemiddeld last had van darmkrampjes. Soit, het was puur overleven. Zo erg zelfs dat ik meerdere keren heb gedacht dat we er beter niet aan begonnen waren... Spijtig want iedereen zegt dat je moet genieten van die eerste tijd als ze nog piep zijn, hier is er echter weinig genoten die eerste maanden.
En dus heb ik een licht trauma opgelopen. Eerlijk, als ik terugdenk aan die eerste tijd en foto's van toen terugzie, begin ik bijna te wenen omdat ik meteen de vermoeidheid en de pijn terugvoel.
Even wachten dus met het nadenken over een tweede. Manlief zegt dat we er over een jaartje misschien aan moeten denken, maar of dat een haalbare kaart is? CVS doet op een jaar geen wonderlijke verdwijntrucs hè...
Abonneren op:
Posts (Atom)