En nu zitten we dus een dikke anderhalve week in ons nieuwe huis. De verhuis zelf is nog heel zwaar geworden. Kapoenie en ik zaten dan wel op hotel (een studiootje), toch was het voor mij een héél zwaar weekend. Manlief nam met enkele familieleden en vrienden de verhuis zelf op zich. Ook niet om te lachen natuurlijk. Alles héél nipt rond gekregen eigenlijk. Maar soit, dat ligt nu achter ons.
Alle spullen staan dan wel in ons nieuwe huis, het is verre van in orde. Het lijkt hier voorlopig nog heel erg op een werf. We hebben ons in eerste instantie vooral geconcentreerd op de keuken en op Kapoenie zijn kamer. En op mijn zetelhoekje natuurlijk. CVS blijft spijtig genoeg niet plakken aan het oude huis hè. Dus heeft Manlief er héél snel voor gezorgd dat er hier iets is dat op een salon lijkt en dat ik vanuit mijn luie zetel naar tv kan kijken. Zalig.
Nog enkele tips:
- onze katten gingen tijdens het verhuisweekend ook op hotel. Zo waren we gerust dat ze niet door een openstaande deur zouden ontsnappen.
- eens in ons nieuwe huis hebben we ze eerst met eten, kattenbak en al opgesloten in onze slaapkamer. Onze matras en dons lag er al dus dat geurde lekker naar de baasjes. 2 contente poezen. De dagen erop hebben we ze geleidelijk aan toegang tot de rest van het huis gegeven.
- lang leve het frietkot de laatste weken. Frietjes passen gelukkig wonderwel in mijn dieet.
- mijn stress is helemaal van me afgevallen. Ik zat dus blijkbaar heel erg in met het verhuizen zelf. Onze kampeertoestand nu geeft me minder stress. Dat wil niet zeggen dat ik veel energie heb. De verhuis'klop' is duidelijk aan het komen. Zo veel mogelijk rusten en Kapoenie al eens extra naar de crèche sturen is de boodschap.
- we proberen zo snel mogelijk onze oude gewoontekes terug op te nemen. Dat is niet alleen rustgevend voor Kapoenie maar ook voor ons. Onze vaste tv-programma's kijken bij voorbeeld. Of onze hobby's blijven doen ondanks de werftoestand in huis.
Een verhuis... 't is niet voor te lachen, maar je moet erdoor dus maak je er maar het beste van hè. En nu is het uitkijken naar het goede weer zodat we in onze eigenste tuin kunnen zitten. Nàh! :-)
Over mij
- Kirsten
- Hoi! Ik ben een 35-jarige vrouw die met Manlief, Kapoenie (geboren in april 2011), Kater en Kattie in een huisje aan de rand van de stad Leuven woont. 12 jaar geleden kreeg ik chronische rugpijn en 8 jaar geleden kwam daar nog eens een niet-ophoudende vermoeidheid bij. Het duurde nog 3 jaar tegen dat de diagnose CVS viel... Als je CVS opzoekt op het internet, valt me op dat het vaak deprimerende artikelen zijn. En ok, het leven is geen pretje met een chronische ziekte, maar er zijn toch ook nog leuke dingen te beleven, nietwaar? En zo kwam ik op het idee van deze blog. Een nuchtere kijk op het dagelijks leven met CVS en vooral met kleine tips en tricks hoe ik mijn ziekte heb ingepast in mijn dagelijks doen en laten. Hopelijk heb je er wat aan! Reacties (en eventueel extra tips) zijn trouwens altijd welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten